Op de gemiddelde rekening van een dierenarts staat een flink bedrag. Een bedrag dat doorgaans zo hoog is dat je wel even terug schakelt naar het consultmoment in de kliniek, de stal of het weiland.
Want de handelingen zien er meestal eenvoudig uit: in zijn buikje knijpen, in zijn bek kijken, beetje schudden, een thermometer plaatsen en aflezen, aan zijn vacht plukken en wat reflexen checken. En dan uiteindelijk na wat hardop afwegingen uitkomen op een pijnstiller, een ontstekingsremmer en antibiotica. En vaak legt het dier daarna alsnog het loodje, soms zelfs met enige hulp van de arts.
Desondanks, en in de wetenschap dat kundige vaklui hun vak er vaak reuze simpel uit laten zien, ben ik doorgaans zeer te spreken over de behandeling. Dat de meeste dierenartsen naast hun medische kennis ook nog beschikken over theatrale capaciteiten maakt me nog meer tevreden. Zo zag ik ooit een dierenarts een voorstelling opvoeren van een stervende soldaat nadat onze, net iets te zuinig verdoofde, pony hem volledig verraste.
En ook de scene met het onverwachts hard bijtende waterschildpadje, die de vrouwelijke arts voor even in een gillende keukenmeid veranderde, was het geld dubbel en dwars waard.
Naast dramatisch talent beschikt een goede dierenarts ook over prozaïsche gaven. Wat dacht u van deze wijze en treffende uitspraak van een arts die knielend in een hoek van het weiland naast een kreunende Ouessant ooi, wat al een mooie scene op zich was, een bevalling op gang probeerde te brengen: ‘Tsja, schapen doen soms wonderlijke dingen. En waar ze vooral bijzonder goed in zijn is het herhaaldelijk teleurstellen van de boer door het hardnekkig herhalen van ongewenst gedrag.’
Het lam redde het uiteindelijk niet. Maar voor die uitspraak alleen al betaalde ik met plezier de pittige rekening.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com