HEINO – Johannes en Diny van Diepen uit Heino vierden vorige week hun 65-jarig huwelijk. Ook burgemeester Martijn Dadema en dominee Van Solkema kwamen even een bakkie doen. Johannes en Diny gaven elkaar die dag, 65 jaar geleden het ja-woord in het gemeentehuis van Heino.
Johannes van Diepen was de oudste uit een gezin van vier kinderen en woonde in Zwollekerspel te Windesheim aan de IJssel. Diny Hageman was de vierde in een gezin van zes kinderen dat iets buiten het dorp aan de rand van het bos in Heino woonde, het Heinose veld. De twee leerden elkaar kennen op een terras in Heino. De week daarop gingen ze samen naar de Stöppelhaene. Het draaide uit op een huwelijk.
Johannes was op dat moment dienstplichtig militair en werd toegelaten bij het korps mariniers. Net nadat hun oudste dochter geboren werd, vertrok Johannes naar Nieuw-Guinea voor de actieve dienst, waar hij later de nodige lintjes en medailles voor kreeg. Diny zorgde ondertussen voor hun dochter. Die werd gehandicapt geboren en stierf na acht maanden. Voordat Johannes thuiskwam uit Nieuw-Guinea had Diny een huisje op de kop getikt aan de Marktstraat, waar de tandartspraktijk zich nu bevindt.
Daarna werden er nog twee dochters geboren. Johannes ging na verloop van tijd aan de slag als uitvoerder in de bruggenbouw. Hij bouwde mee aan de brug over de IJssel aan de A28 in Zwolle en de brug over de IJssel in Deventer. Later werd hij uitvoerder in de bouw van silo- en bedrijfspanden in Nederland en het buitenland. Hij was jaren een actieve vakbondsman.
Diny zorgde voor de kinderen en het huishouden. Hun kinderen werden gestimuleerd om zich in de volle breedte te ontwikkelen: sport, studie. De twee deden veel vrijwilligerswerk, met name Johannes. Hij was jarenlang voorzitter van de ijsclub, de buurtvereniging, de volksdansgroep, het oranjecomité en de VOMI (vereniging oud- militairen Indië en Nieuw Guineagangers). Bovendien richtte Johannes een veteranencafé op en werkte hij als vrijwilliger op de Henry Dunant, een boot van het Rode Kruis.
Diny deed ook vrijwilligerswerk, maar meer op de achtergrond. Samen werkten ze als vrijwilliger bij de Zonnebloem. Inmiddels hebben ze zeven kleinkinderen en elf achterkleinkinderen (met een twaalfde op komst). Een aantal van de achterkleinkinderen logeren in de vakanties nog steeds enkele nachtjes bij hen. Zoals Johannes en Diny zeggen: “Als we achter de geraniums komen te zitten, gaan de geraniums dood.” Met andere woorden: ze genieten nog volop.