Getalenteerde rockband uit Haarle gaat voor authentiek rauw en puur geluid
HAARLE – “Het plan was om een bluesrockband te beginnen, maar dat is eigenlijk wel mislukt.” Michiel Jansen, gitarist van de (grotendeels) Haarlese band The Damned Few begint te lachen. “Ruud Tijs, die onze eerste EP The Dirt in zijn studio in Luttenberg heeft opgenomen, lacht me daar ook nog steeds om uit. Het is alternatieve rock geworden met invloeden vanuit de blues en grunge.” The Damned Few presenteert die eerste EP op vrijdag 7 december in de Metropool in Hengelo. Denk niet dat het gaat om een beginnend prutsbandje. We praten hier over drie getalenteerde muzikanten, aangevoerd door een zangeres met een zeer krachtige stem.
Qua samenstelling is The Damned Few op het eerste gezicht een niet alledaagse band. Tussen het jongste bandlid, zangeres Dion Legebeke (20) en het oudste, drummer Piero Sestu (55), zit maar liefst 35 jaar. Bassist Mark ten Hove is 35, Michiel 29. Maar volgens de bandleden zijn de leeftijdsverschillen geen enkel probleem. Michiel: “Het heeft echt geen gevolgen voor de dynamiek.” Hij begint te lachen: “Sterker nog, ik denk dat Piero het meest puberaal van ons allemaal is. Hij is nog hartstikke jong van geest! Hij ademt rock ’n roll en is één van de beste drummers uit onze regio.”
Michiel speelde jarenlang in rockcoverbands, maar had dat enkele jaren geleden wel gezien. Hij begon zelf ideetjes op te nemen en dook af en toe met buurman en voormalig beroepsmuzikant Piero de studio in. “Ik ben zelf een fan van bluesrock. Rival Sons, Joe Bonamassa, Gary Moore, Philip Sayce en The Brew, aan dat geluid zat ik aanvankelijk te denken. Het komt er bij mij alleen anders uit.” Langzaam maar zeker rijpten de ideeën en begonnen er ook andere invloeden in de muziek te sluipen. De muzikale ideeën namen concrete vormen aan na de vondst van de getalenteerde Dion. “In die tijd waren we ook begonnen met Kapitein Høk (de Haarlese Normaal-tributeband, waar Michiel samen met Piero deel van uit maakt, red.)”, vertelt Michiel. “Dion kwam hier in de oefenruimte wel eens een kijkje nemen. Daar kenden we elkaar van. Maar toen ging ik naar Pigstock in Lemele en daar trad ze op met een bandje. En ze bleek nog te kunnen zingen ook. Als we dat wat eerder hadden geweten… Daarna stuurde ik haar wat opnames met de vraag of ze er wat mee kon. ‘Ik kom wel langs’, zei ze. En het was bij de eerste repetitie raak!”
Nadat de band Mark ‘Ali’ ten Hove wist te strikken vond The Damned Few haar definitieve vorm.
Anouk
The Damned Few trad in 2017 voor het eerst op in Café de Schoenmaker in Luttenberg, in het voorprogramma van Kapitein Høk. Daarna scoorde de band onder andere hoge ogen in de finale van de Grote Prijs van Twente. Sinds maart dit jaar treden ze elke maand wel een keer op. De meeste aandacht gaat nu echter nog uit naar het schrijven van eigen materiaal. De eerste EP willen ze gebruiken om in het zicht te komen van boekers en festivalorganisatoren. “De mensen uit die wereld laten je vaak toch eerst een twee jaar je gang gaan, zodat je je vorm kunt vinden. We zijn er echter van overtuigd dat we gaan meedraaien in die scene.”
Dions stemgeluid doet denken aan dat van Anouk. Ze weet, het is haar vaker verteld. “Maar ik heb verder niet heel veel met haar. Ze is geen echte invloed. Niet dat ik haar muziek slecht vind, maar ik luister er niet naar. Ik ben meer van de grunge. Alice in Chains, Soundgarden, Nirvana, maar ook Deep Purple en Led Zeppelin.”
Cyclus
De muziek van The Damned Few put met name uit het geluid van die laatste twee bands en heeft daarmee raakvlakken met die van diverse andere underground-bands uit Nederland. Denk aan DeWolff (waarmee de band al eens samen speelde), Death Alley, Birth of Joy, RUV en Tricklebolt, allemaal bands die teruggrijpen naar het rauwe geluid uit de jaren zestig, zeventig, tachtig en negentig; het goed doen in het clubcircuit, maar genegeerd worden door de grote radiostations. Michiel ziet die raakvlakken ook. “Het is een soort antibeweging. Tegenwoordig is er best veel nep. Op social media gaat over alles een filter en de popmuziek is plastic. Dood-ge-autotuned en geproduceerd. Heel veel mensen willen dat niet meer. Wij ook niet. We hebben Ruud niet voor niets nadrukkelijk verzocht om onze EP zo rauw en puur mogelijk op te nemen. Dat is een risico, want voor de radio val je daarmee buiten de boot. De gitaar, de bas en de drums hebben we telkens tegelijk opgenomen. Daardoor klinkt de plaat echt live en rock ’n roll. En we zijn niet de enige band die er zo over denkt. Het is, denk ik, een permanente cyclus. De grunge van begin jaren ’90 was ook een reactie op de gladde radiopop uit de tachtiger jaren. Maar of er nou weer zo’n grote golf komt, durf ik niet te zeggen… “
De EP-presentatie vindt op vrijdag 7 december plaats in Metropool in Hengelo. In het voorprogramma staan de bevriende bands New River Coalfield (alternatieve rock) en Midnight Motel (hardrock). Vanuit Haarle rijdt er een bus die ook langs Lemele, Luttenberg, Hellendoorn en Nijverdal gaat. Een retourticket (inclusief entree zaal) kost 15 euro. Zie verder staging2.ethaarle.nl. Reguliere tickets (à 6,25 euro) zijn verkrijgbaar via staging2.metropool.nl of aan de kassa.
Foto: William Kemperman