De lichtmasten van het rangeerterrein verfden de treinen oranje en zorgden voor lange schaduwen in de koperbruine ballast. Mijn collega en ik wachtten voor een rood sein. Zelfs op dit tijdstip, de klok kroop naar 02:00 uur, was er nog ander treinverkeer. In een rijdende trein is een cabine een werkplek waar de wereld aan je voorbij raast. Stilstaand op een opstelspoor is diezelfde ruimte een intieme en donkere plek. We kletsten wat om de tijd de doden. Nou ja, het was eigenlijk mijn collega die kletste. Ik luisterde. Kinderen, vakanties, voetbal en een auto APK gingen mijn ene oor in en verdwenen perifeer gefilterd via het andere oor. De degelijkheid van iemands bestaan werkt rustgevend. ‘Zoals je misschien wel weet gaat het al een tijdje niet zo goed thuis. Ik heb echt veel signalen gemist, Brett’. Floep! Het sein werd groen. Mijn redding van deze onverwachte wending. Tijdens het rijden praten machinisten niet. Afleiding ligt immers op de loer. Onder de stationskap zeiden we ‘wel thuis’ en ‘jo!’ tegen elkaar.
Een dik uur later legde ik muts, kol en handschoenen op de verwarming en knipte de lamp in de huiskamer aan. Op de tafel, waar zich normaal gesproken stapels was en papieren bevinden, lag een wirwar van honderden puzzelstukjes. Op de doos las ik ‘Magnum Puzzle. 2000 teile/pieces/pezzi. Neuschwanstein Collage 92.5 X 67.5 cm. Signalen! Dit was echt niets voor mijn vrouw.
De volgende ochtend viste ik voorzichtig naar het puzzel-signaal. Vanwaar deze verontrustende hobby? Waarom zou je een in stukjes gestanste plaat karton weer in elkaar zetten? Was het wel ok met haar? Waarom deze gedaante-omslag? Was ze zoekende? Geen antwoord natuurlijk.
Mijn huwelijkse onrust verdween pas toen ik ’s middags de asla van de houtkachel leegde. Zo kende ik haar weer.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com