Natuurbericht: Met de kont in de wind

Sjaak Bruggeman deelt met enige regelmaat zijn natuurmomenten met ons. Al jaren ziet hij de natuur aan zich voorbij trekken. Je zou denken dat hij de omgeving nu wel gezien heeft. “Het verveelt nooit buiten, elk seizoen is anders, elke dag is anders en elke voetstap is anders. Als je buiten bent, staan je zintuigen open. Je ziet, hoort en ruikt meer.” Donderdagmorgen had Sjaak nog even tijd om een natte wandeling te maken.

Even buiten het dorp zijn twee aardappelrooiers op hetzelfde perceel aan het rooien. Het regent nogal. Slechte oogsttiming of was het overmacht. Hoe dan ook, weer of geen weer, ze zullen er toch uit moeten. Verderop zijn de mooie rijtjes van geknotte wilgen al weer te zien. Het word herfst. Een wandelaar met zijn hond laat zich door de regen niet van de wijs brengen en een ouwe knol keert zijn kont tegen wind en regen. Weer eens wat anders als de zomerse schaduw opzoeken.

Het pad is geklepeld en opengesteld voor wandelaars. Twee merels schieten weg en in de berk zit een dertigtal kneutjes. Als het echt koud word trekken ze verder zuidwaarts. Het regenwater word langzaam opgenomen door de uitgedroogde bodem. Er is een tekort aan neerslag. Pas wanneer het hangwater het grondwater bereikt heeft zal het oppervlakkig gaan afstromen. Hier maar linksom, even langs de plas. Op de drijvende transportleiding over het water zitten wel tweehonderd kieviten. Na het foerageren altijd weer een veilige rustplaats, ver weg van predatoren. Ook deze weidevogels trekken voor de vorstgrens uit.
Nu over het veldweggetje maar weer terug. Van de wind af, dat scheelt wel een buis. Schapen, pony’s en daarginder nog een weitje met vaarskalveren. Het zijn Blonde d’ Aquitaines, winterharde dieren die geen stal nodig hebben. Zij geven straks kleur aan ons herfst en winterlandschap. Mooi toch?