Toen de boom uit een klein beukennootje begon te groeien, waren wij er nog niet en als de boom uiteindelijk ten onder zal gaan, zijn we er niet meer.
Van alles heeft hij voorbij zien komen, vele generaties, stormen en regens, oorlog en vrede, onheil en geluk. Dopelingen, bruidsparen en uitvaarten. De mensen zijn voorbijgangers die even onder het bladerdak mogen toeven. De beuk lijkt eeuwig. Tegelijk weerspiegelt hij het ritme van de tijd.
In dit seizoen geeft hij zijn vruchten af. De grond ligt bezaaid met beukenootjes. Ook zijn blad begint hij te verliezen. De zomerse franje wordt afgeworpen en de boom komt tot de kern Zijn zware donkere takken die in de zomer verhuld werden door de bladervacht, worden weer beter zichtbaar waarmee de beuk zijn skelet en innerlijk zichtbaar maakt.
Zo symboliseert deze boom het leven zelf. Het opgaan, blinken en verzinken. Het vrucht dragen en het tot de kern komen. Zijn plaats naast de kerk markeert de heilige plek. Zoals de kerk een plek is voor bezinning en zelfinkeer, zo is de beuk dat ook.
Beide plekken herinneren ons eraan wie we zijn en wat onze plaats is in het grote geheel. Als je daar zit op een bankje onder de boom hoor je het zachte kreunen van de takken, voel je de kracht van de boom, zie je de hemel tussen de takken door. De wind die door je jas heen blaast, laat je voelen dat er leven is. Je kunt ook de stoere kerk binnengaan en plaats nemen op een van de banken. Je hoort er de stilte en voelt hoe eeuwenlang tussen deze muren gebeden en gezongen, gehoopt en gevreesd, gehuild en gejubeld werd. De tranen en de stemmen van onze voorouders hangen nog onder de gewelven. De heilige geest komt door de muren heen naar binnen sijpelen.
Kerkgebouw en beuk vormen een twee-eenheid. Beide getuigen ze van het wonder van het leven, ze laten je ervaren dat het goddelijke zowel buiten als binnen is, dat je het kunt ervaren als je je open stelt.
Irene Ziegelaar
Wesepe