Zo ook als ik mountainbike. Ik ervaar het wezen van het bos, de sfeer en natuurlijk ook mijn eigen wezen en energiesysteem. Dat gaat vanzelf, het is een staat van zijn terwijl ik mountainbike. Ik ervaar in mijn lichaam wanneer ik overga naar een andere verbranding. Het lichaam gebruikt koolhydraten, vetten en eiwitten als bronnen van energie. De koolhydraten (glucose) worden als eerste verbrand door het lichaam als het energie nodig heeft.
Koolhydraten zitten vooral in brood. Wanneer koolhydraten volledig zijn verbruikt, gaat deze over op de verbranding van vet en eiwitten. Als iemand sport, is dit na ongeveer 20 minuten. Voordat de koolhydraten opraken in mijn lichaam, kreeg ik de laatste tijd naast het bijzondere gevoel in mijn buik, gedachten en beelden van een dodenmars te zien. Nu weet ik dat die er zijn en zijn geweest op aarde. Dus als iemand dienstbaar is aan Al wat is, kan het zijn dat er licht naar deze situaties in verleden of heden toegaat. Vandaag ervoer ik dit weer.
Na korte tijd gingen de beelden naar een andere verleden tijd. Vanuit mijn buikgebied ervoer ik mijn nu 86-jarige moeder als 12-jarige meid. Het is 1944 en er wordt heftig gevochten in de buurt van mijn moeders ouderlijk huis/boerderij. Mijn grootouders, de 7 kinderen, de 3 onderduikers, de extra familie die in huis zat om ‘bijgevoed’’ te worden, moesten van de Duitsers die ook in dat huis zaten, worden geëvacueerd en liepen van de Limburgs-Duitse grens naar Groningen. Ze moesten alles achterlaten, ook hun dieren. Ik ervaar mijn familieleden in deze situatie. Mijn moeder had tijdens de mars, onder andere de verantwoordelijkheid om de hoeveelheid brood voor alle mensen in de zak op de rug goed te houden. Er lag een grote berg sneeuw en de weg was glad en ze was moe. Het brood was aan het eind van de dag volledig verkruimeld.
Ik ervaar mijn moeder in dat moment. Als jong meisje was ik geraakt door dit verhaal, en had enorme compassie met mijn moeder. Net als nu, kon ik toen haar bezorgdheid, wilskracht, frustratie, moedeloosheid, falen, en andere emoties voelen terwijl ze het verhaal vertelde. Ik wilde haar helpen en nam emoties en verantwoordelijkheid over. Terwijl ik rustig en intensief mountainbike, merk ik dat ik die ‘last’ die ik als jong meisje in mijn lichaam heb opgenomen en daarbij de erfelijke belasting van moeilijkheden met brood/ koolhydraten/ gluten mag vrijgeven. Het is alsof in mijn buik in de cellen een terugkoppeling plaatsvindt en energie (atomen) andersom gaan draaien. Het mag er zijn. Erfelijkheid staat niet vast.
Reageer gerust; info@carolienjonkman.nl.
“