Vorige week haalden we hem op uit Klarenbeek. In een klein weilandje stond Bram te midden van een zestal doorsnee soortgenoten te ‘shinen’. Met zijn zuivere, hoge mekkerstemmetje was hij al van verre te horen. Hij kwam als eerste parmantig aanhollen toen de eigenares met een bakje schapenbrok begon te rammelen. ‘Bram heet hij’, zei ze. Ik had hem wel Prince willen noemen. Wát een schatje!
Later, in Olst, kneep de schapenkeurmeester in zijn balletjes. ‘Moet deze het doen dit jaar?’ Mijn vrouw en ik knikten: ‘Jazeker, wat is hij mooi hè?’ Bedenkelijk woog hij de klootjes van Bram in zijn grote hand: ‘Mooi misschien wel maar dat gaat hem niet worden hoor. Nog veel te klein. Volgend jaar pas.’
We waren niet eens teleurgesteld. Hoe konden we ook? Bram was erbij. We haalden gewoon voor de zekerheid een oude, lelijke dek-ram uit de wei verderop en reden met het duo, in de veel te grote trailer, naar huis.
Als je klein bent, en lief, en aandoenlijk, en slim en schattig, nou dan heb je het niet makkelijk in de wereld. Terwijl de oude dek-rot zijn neus al in de lucht stak en besloot het voorspel bij onze oudste ooi maar over te slaan werd de kleine Bram door de rest weg gebeukt. Ik denk dat alle dames op slag verliefd waren op Bram. En ík weet wel dat vrouwen nogal vreemd in elkaar zitten, maar dat moest onze kleine prins allemaal nog leren natuurlijk. Ik plukte Bram even tussen de hardhandige hofdames uit, aaide hem over zijn bol en fluisterde hem in zijn oor: ‘Even volhouden nog kereltje. Geloof me maar. Volgend jaar ben jij hier de bink.’
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
“