Mandarijntjes

Sinterklaas was geweldig. Mijn eigen verjaardag natuurlijk ook. Maar als kind kon ik me op weinig dingen meer verheugen dan foekepotten. Met een lege tas van huis gaan, een paar keer zingen, en dan met een volle tas snoep naar huis. En een paar mandarijntjes helaas.

In Vaassen vieren we Sint Maarten. Volgens mij niet heel anders dan foekepotten, want wij hadden afgelopen zondag de hele avond kinderen aan de deur die liedjes zongen en niet eerder weggingen voordat wij ze snoep gaven. Ze waren alleen niet verkleed, maar hadden een lampionnetje in de hand. Ik rekende het goed.

Waar ik me over verbaas, is dat er nog geen landelijke discussie is losgebarsten over al dat ongezonde snoep dat kinderen in een paar uur tijd ophalen. Tassen vol met suiker gaan er over straat, maar ik heb nog geen demonstratie gezien. Geen ruzies aan tafel bij talkshows, geen petities op Facebook, niks.

Toch gek. Een tijd geleden was suiker nog de duivel. Net als alcohol, zitten, zwarte piet, vlees, diesel, houtkachels en plastic was suiker het nieuwe roken. En nu? Niets meer. Mogen al die kinderen gewoon kilo’s Haribo ophalen zonder gezeur? Ja! Godzijdank mogen ze dat.

Heel even was ik bang dat er vaders of moeders mee zouden komen. En dat die dan na het liedje zouden zeggen: “ze mogen geen snoep hoor, misschien heeft u een mandarijntje. Of een appel misschien.” Maar daar komen kinderen niet voor. Die komen voor snoep. Ongezond, slecht en mierzoet snoep. Zoals het hoort.