Een onverwerkt trauma dat me met een dwangmatige poëtische bewijsdrang opzadelde. Na Thijs Poelhekke, nota bene de enige in het rijtje dichters met engagement en ambitie, verdween deze Raalter functie in stilte. En daarmee werd me voor altijd de kans op revanche en geestelijk herstel ontnomen.
Maar gelukkig is er Salland Centraal:
In de trein vond ik een pet
Die pet die ging ik dragen
Het fijne van een pet?
Een pet die stelt geen vragen
De zon scheen op het klepje
Geen straal in mijn gezicht
De duisternis begreep me
veel beter dan het licht
Poëzie stroomde uit de pet
In golven naar beneden
Het bracht me in de war
Was het heden, toekomst of verleden
Heerlijk was de verstrooiing
Ik snapte niks, hoefde ook niet
Onder de pet tolde mijn wereld
Zonder vreugde, zonder verdriet.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
“