Het heldere maanlicht prikte een gaatje in de koude herfstmist. Op het eerste perron wachtte een rumoerig gezelschap met koffers op de laatste trein naar Schiphol. In het wachthokje op het tweede perron stond het blauw van de rook. Een jongeman met muziekschelpen over zijn oren wiegde zijn hoofd als een metronoom. Ik opende de deur, hapte naar adem in de hasjlucht, en ging vlak voor hem staan. Met één ruk trok hij de bonzende doppen van zijn hoofd. Ik draaide mijn handpalmen voor mijn borst.
‘Rustig maar. Waar moet je naar toe, makker?’ In zijn broodmagere gezicht zochten twee wijde pupillen naar verbinding: ‘Melanie. Naar Melanie’. Aha, dacht ik. Een stem uit de hippietijd. Look what they’ve done to my song… ‘OK. En waar woont Melanie?’ Al weer tastend naar de dreunende bassen kon hij nog net antwoorden: ‘Bij Muiderpoort.’
Wat ik al dacht. Op het verkeerde perron. Nog vier minuten. Ik beval hem op te staan: ‘Kom op jongen’. Volgzaam, als een makke pony, liep hij met me mee. Daar stond de trein al, koffers werden ingeladen en de fluit klonk. ‘Ho wacht even!’. De conducteur bleek een oude rot die gelukkig niet keek op een paar seconden. ‘Muiderpoort hè. Komt goed. Ik hou hem in de gaten hoor.’
Ik haastte me terug. Trap af, poortje 1 door, poortje 2 door, trap op. Ik kon helaas niet voorkomen dat de Sprinter naar Zwolle met drie minuten vertraging vertrok.
Mensen en punctualiteit: een lastige combinatie.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
“