Voor mij wordt het hart van de kerk gevormd door de viering op zondagmorgen waar iedereen welkom is, jong en oud. In een viering met Bijbelverhalen, rituelen, symbolen, zingen en bidden komen ook de zingevingsvragen van nu aan bod. Het gaat om de ontmoeting met God, met de mensen onderling, maar ook om je te richten op de samenleving buiten de kerk. Immers de kerk is geroepen om Gods liefde zichtbaar en tastbaar te maken in woorden en daden.
Niet alleen op zondag, maar ook door de week. In het omzien naar elkaar, het delen met elkaar, bestuurlijke vergaderingen, lezingen, gespreks-, eet-, muziek- en zanggroepen. Zo is er ook aandacht voor de scharniermomenten in het leven. Dopen, trouwen, ziekte en uitvaart. Kortom: ‘mijn kerk’ organiseert dingen, evenals andere kerken, waarbij de zingevingsvragen aan bod komen. En nogmaals: iedereen is welkom, jong en oud.
Maar zoals vele kerken in Nederland is ook ‘mijn kerk’ naar de marge van de samenleving geschoven. Het is een gegeven van deze tijd, maar dat wil niet zeggen dat we bij de pakken neerzitten, alsof de kerk niets meer in huis heeft. De kerk in zijn algemeenheid zal blijven staan voor die oude Bijbelse woorden van omzien naar ‘de wees, de weduwe en de vreemdeling die in uw steden zijn’. M.a.w. daar waar geen hulp meer is, mag de kerk in zicht blijven.
Daarom lijkt het me ook zinvol dat ‘mijn kerk’ juist ook andere kerken opzoekt om mee samen te werken. Dat we niet, zoals in het verleden vaak gebeurde, kijken naar wat ons scheidt, maar juist naar wat ons bindt. Want ‘mijn kerk’, maar ook alle andere kerken hebben ‘een verhaal’ te vertellen. Daarom hebben we elkaar nodig voor de toekomst, willen we dat het vuur van het geloof blijft branden in Salland.
En misschien moet ik niet meer spreken over ‘mijn kerk, maar ‘onze kerk’.
Ds. Martje Veenstra-Oving, Wijhe