Twaalf jaar geleden verhuisde Nicolette met haar gezin vanuit Nijkerk naar Hoonhorst. Ze zegde haar baan in Nijkerk op en werd juf op de St. Bernardusschool in Ommen. Thuis, op de bank gezeten, vertelt ze over haar eerste, onvergetelijke contact met de ‘lichtwereld’, zoals zij het hiernamaals noemt. “In 2008 is er een luikje opengegaan”, vertelt ze. “Een vriend van mij was overleden en lag opgebaard. Diep in gedachten verzonken, zat ik naast hem, het was stil… ‘Zijn hier engelen?’ vroeg ik op een zeker moment. Tot mijn grote verbazing kreeg ik antwoord! Voor mijn gevoel kwam dat antwoord ook van de engelen. Ik wist niet wat me overkwam… Daarna zocht mijn vriend contact met mij! Hij zocht mij in de geest op en sprak tot mij.”
Nicolette, van huis uit katholiek (“niet praktiserend, maar ik ben wél heel gelovig”, laat ze desgevraagd weten, red.), deelde deze buitengewone, bovennatuurlijke ervaring aanvankelijk alleen met haar meest dierbaren. Ze kreeg vanaf die tijd vaker boodschappen door. “Veelal gebeurde dat tijdens mijn meditaties. Mediteren doe ik al jaren.” Over haar gave zegt ze: “Het is een enorme verrijking voor mijn leven, ik ben er zó dankbaar voor! Iedereen kan contact maken met de lichtwereld, maar daar is wel wat oefening voor nodig.”
Verkeerd idee
“Op een feestje in Nijkerk hoorde ik over het tragische ongeval dat Tygo was overkomen”, gaat Nicolette haar verhaal verder. “Hij lag op dat moment nog in coma. Ik kende hem nog uit mijn kleuterklas in Nijkerk en was er kapot van… Niet dat ik een bijzondere band met hem had hoor, Tygo was een kind zoals alle anderen. Hij kwam niet veel later te overlijden en werd maar 11 jaar…We woonden in die tijd al in Hoonhorst. Niet lang daarna zat ik thuis te mediteren en daar was Tygo ineens! Hij begon direct tegen me te praten en was blij en verbaasd dat er eindelijk iemand was die hem hoorde. ‘Ik ben er nog en leef gewoon!’ zei hij. Daarop begon ik spontaan te huilen. ‘Waarom huil je nou?’ vroeg Tygo mij. Waarop ik hem zei: ‘Ik kan me zo goed voorstellen dat jouw moeder zó verdrietig is!’ Maar Tygo zei: ‘Het lichaam gaat dood, maar ik ben er nog wel! Want we zijn zielen. Veel mensen hebben een verkeerd idee over de dood. Je hoeft er niet bang voor te zijn! Nicolette, wil jij met mij een boek schrijven? Ik wil zó graag dat iedereen dit weet!’”
Visoenen
Als kind al droomde Nicolette er van om ooit nog eens een boek te schrijven, maar veel verder dan enkele kinderverhalen, was het nooit gekomen. Maar nu wist ze wat haar te doen stond: Tygo’s wens inwilligen. “Het klinkt misschien gek, maar ik heb visioenen gehad over mijn eigen boeken. Ik zag mezelf boeken signeren en zag ook een rijtje boeken van mijn hand in een boekenkast staan! Mijn hart heeft me de weg gewezen! Het proces om dit boek te schrijven, heeft veel van mijn doorzettingsvermogen gevraagd. Dat ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kreeg ik toch het vertrouwen om ermee door te gaan. Die visioenen waren een aanmoediging voor me!”
Tygo’s ouders
Omdat Nicolette tussendoor een opleiding als Ritueel Begeleider bij Afscheid volgde, liep het schrijven soms wat vertraging op. Na zeven jaar aan het boek over Tygo gewerkt te hebben, kwam het vorig jaar september af. “Tygo had mij gevraagd of ik zijn ouders wilde vertellen dat hij er nog was. In 2015 heb ik ze gebeld en verteld dat ik met Tygo een boek aan het schrijven was. Zijn ouders stonden direct open voor het contact dat ik met hem had en reageerden heel positief. Ze waren natuurlijk erg nieuwsgierig naar het boek. Zo bijzonder: kort na het overlijden van Tygo heeft ook moeder zijn aanwezigheid gevoeld… Ik heb nog steeds contact met haar en zie dat als een geschenk uit de hemel! Beide ouders hebben het manuscript gelezen en vinden het een erg mooi boek!”
Het boek is afgelopen zondag in besloten kring gepresenteerd, in het bijzijn van de ouders en familie van Tygo. ‘Ik ben er gewoon nog’ is uitgebracht door uitgeverij: Palaysia Productions, ISBN: 9789492412331. Het boek is verkrijgbaar bij de Readshop in Dalfsen, de Readshop in Ommen en Waanders in Zwolle.