In het dorp zorgde ondertussen een rij oude bromfietsen voor een pluim tweetaktolie. Op de fiets terug zat Alabama nog in mijn hoofd. Lynyrd Skynyrd. Pa pa pá paa. Pa pa pá paa. Pa pa pá Paa. Pappedabbedabbedabbaa. Eén van de beroemdste gitaarriffs ooit. Op de fiets zong ik: Sweet home Alabama. Where the skies are so blue. Sweet home Alabama. Lord, I’m coming home to you. ‘Hou op’, zei mijn vrouw. En daarmee had ze zeker een punt. Brett has got no talent.
Afgelopen woensdag een krantenbericht. Ed King, gitarist van Lynyrd Skynyrd, overleden. Ik schrok, want ik liep nog steeds Sweet Home Alabama te zingen (of zachtjes te neuriën als mijn vrouw in de buurt was). Toeval? Wereldwijde algoritmes van het diepe Zuiden van Amerika tot aan het Hof van Rakhorst? Ik sidderde van mijn rol in deze onmiskenbare lijnen.
De strook tussen hemel en aarde was zeker niet mijn terrein. Toch dwong ik mezelf om veiligheidshalve Alabama uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte maar gedeeltelijk. Er kwam namelijk een andere Alabama voor in de plaats vanuit Canada (Precies! Van de kustlijn! En van de witte sneeuw! Pleonasme!) via Neil Young. ‘ Alabama, you got a weight on your shoulders that’s breaking your back.’
Ik hou de kranten angstvallig in de gaten de komende week.
Arme Neil Young.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
“
Meer foto's