Over tot de orde van de dag. Ik ga namelijk niet nog een column over Hyundai’s schrijven. Er zijn grenzen. Mijn spreekbeurt van deze week gaat over onze achterbuurman. Misschien weet u het nog. Meneertje conifeertje. De man die ons een tijdje terug op zondagmorgen kwam melden dat de coniferenhaag weg moest.
Onze achterbuurman plaagt ons. Ik weet niet of het komt door de column die ik over hem schreef of door de coniferenhaag die nog altijd staat, maar sinds meneertje conifeertje achter ons woont is het gedaan met de rust. Volgens de officiële tellingen heeft hij één vrouw, twee jonge kinderen en één kleine hond. Maar zo klinkt het niet. In een zwembad met 500 kinderen is het stiller.
Als je rustig een krantje wil lezen, kun je beter midden op het festivalterrein bij de Zwarte Cross gaan zitten dan in onze achtertuin. Bikkel, het kleine hondje dat zeshonderd keer per uur blaft, is eigenlijk nog de rustigste van het stel. Ik vermoed dat hij steeds blaft omdat ie zelf ook moedeloos wordt van al dat lawaai van zijn baasjes. Ik twijfel of hij Bikkel heet, of Bikkel Hou Op.
Onze achterburen houden van lange zomeravonden in de tuin. Daar hoort een wijntje bij en de kinderen, ach die mogen lekker lang opblijven. Totdat ze moe zijn en beginnen te huilen. Dan mogen ze nog een paar uur opblijven. Ik denk dat ik maar een Hyundai koop, een cabrio, en dan ’s avonds lekker toeren. Weg uit de gekte.