Maar toen liet Kees zijn interessante berekeningen zien. Zo is tussen 2005 en 2015 door Den Haag per inwoner van Overijssel gemiddeld 87 euro uitgegeven aan wegen en spoorlijnen in deze provincie. Terwijl in diezelfde periode per inwoner van Utrecht 1151 euro werd besteed. Dus; 87 en 1151 euro. Kees heeft het precies uitgerekend. Verder komt 4 procent van de jaarlijkse motorrijtuigenbelasting van Overijsselse betalers hier terug in de vorm van wegenaanleg en onderhoud. En in Utrecht is dat bijna 50 procent.
Als dat Haagse geld eerlijk was verdeeld, dan was er in die tien jaar 1,2 miljard euro extra naar Overijssel gegaan, zo stelt Kees. Dan was de N35 al lang twee maal twee banen met veilige tunnels en viaducten en zou Mariënheem verlost zijn van de verkeersellende. Je hoort wethouder Wout Wagenmans al watertanden, die had in zijn eentje wel een goede bestemming gevonden voor dat geld. En na de N35 was er dan genoeg geld over voor dubbel spoor, verplaatsing van huizen in Laag Zuthem en Heino uit het trillingsgebied, vrije busbanen en speciale fietssnelwegen. En in 1988 was het Overijssels Kanaal nooit gesloten voor de scheepvaart omdat die kleine 8 miljoen euro destijds nodig voor verbreding en uitdieping wel beschikbaar waren.
Uitrekenen is één ding, er iets aan doen is twee. Kees probeerde eerst zijn gelijk te krijgen via het College van de rechten van de Mens wegens discriminatie van Overijssel. Dat vond het College wat overdreven en nu moet justitie het van Kees gaan doen. Ondertussen bestookt hij politici. Kamerleden, zoals de Sallander Maurits von Martels en de Twent Pieter Omtzigt hebben al positief gereageerd, maar dat was te verwachten.
Ondanks flink wat media-aandacht heeft de strijd van Kees verder nog weinig publieke steun gekregen. Knokken tegen iets wat dreigt te komen zoals overvliegende vliegtuigen of windmolens ligt ons beter dan knokken voor iets wat je toch nooit hebt gehad. Jammer, want Kees verdient steun. Al vrees ik ook dat we nooit kunnen zeggen; klaar is Kees.