Wie is Gerria Toeter?
“Ik ben opgegroeid in Vriezenveen en na mijn middelbare school heb ik de studie Levensmiddelentechnologie gevolgd aan de Agrarische Hogeschool in Bolsward. Daarna nog een jaar Economie in Windesheim. Vervolgens ben ik aan de slag gegaan bij Frijling Banket in Dalfsen. Ik was verantwoordelijk voor het kwaliteitsbeheer. Het was een echt familiebedrijf. Iedereen deed wat-ie kon. Daar hoorde ook bij dat je bijvoorbeeld moest helpen met inpakken. Die saamhorigheid vond ik heel leuk. In ’98 ben ik samen met mijn man Alexander verhuisd naar Raalte. Hij had werk in Deventer, ik in Dalfsen. Raalte lag er mooi tussenin. In ’99 ben ik aan de slag gegaan bij de Rabobank. En daar heb ik tot voor een paar dagen geleden gewerkt. Alexander en ik hebben drie kinderen.”
Een Protestant in het Katholieke Raalte. Voel je je wel thuis in onze doorgaans bourgondisch ingestelde gemeente?
“Alexander is van huis uit Katholiek. Toen we trouwden, hebben we voor het Protestantisme gekozen. En daarna zijn we dus in Raalte terecht gekomen. Maar ook hier is een fijne Protestantse gemeenschap, waar ik me al snel thuis voelde. Of protestanten toch iets minder bourgondisch zijn dan katholieken? Daarin zit wel een kleine kern van waarheid. Een feestje is prima, maar je ziet mij niet ’s nachts op feestjes het licht uit doen.”
Van 2000, je woonde hier toen nog maar twee jaar, tot 2006 zat je in de Raalter gemeenteraad voor het CDA. Dat had je snel gered…
“In mijn vriendengroep van de middelbare school zat een fanatieke CDA’er. Die stak mij ook aan. Zo ben ik bij de partij beland. Later, toen ik op Windesheim zat, ben ik betrokken geraakt bij het provinciebestuur. Ik had dus al een netwerk in de regio en toen ik in Raalte belandde, wisten ze me hier snel te vinden. Maar ik heb meer gedaan. Ik ben bestuurslid geweest bij Humanitas, die functie heb ik in verband met mijn wethouderschap net neergelegd, en ik ben nu ook nog secretaris van de Protestantse Gemeente Raalte. Dat wil ik gaan afbouwen. Ook ben ik secretaris geweest van Hera ’11. Daarvan ben ik nu nog vrijwilliger.”
Wanneer ben je hiervoor gepolst?
“Woensdag 27 juni. Of ik erover wilde nadenken. Op vrijdag was er een gesprek en of ik dan antwoord wilde geven, want ze wilden me al op maandag installeren.” Ze begint te lachen. “Het ging inderdaad best snel allemaal. Maar het voelde goed. Het is ja of nee. En dan kun je er wel drie weken over nadenken, maar daarmee verandert er toch niks.”
Waar wil jij je voor inzetten?
“De transformatie van het sociaal domein in goede banen leiden, dat is beschreven als mijn grootste opgave. Mijn voorganger Gosse Hiemstra heeft dat al goed op de rails gezet. Ik vind het belangrijk dat mensen zich gehoord voelen. Je kunt het niet iedereen altijd naar de zin maken, maar het is wel belangrijk dat er gepraat wordt. Dat iedereen er toe doet en meetelt. Dat we voor iedereen oog en oor hebben. We hebben allemaal onze mond vol van de participatiemaatschappij. Maar het is onze taak als college ook om de dialoog op te zoeken. Toen ik in de raad zat, kwamen de plannen nog vaak vanuit het gemeentehuis. Die werden dan getoetst en vervolgens uitgerold. Dat is veranderd. We denken nu meer vanuit de behoefte van de inwoners.”
Die interesse voor het sociaal domein spreekt dan wel uit je werk voor Humanitas, maar niet uit je werk voor de Rabobank.
“Daar vergis je je in. De laatste jaren bij de Rabobank was ik als projectmanager heel erg betrokken bij sociale netwerken. Ik heb me heel erg ingezet voor de Sallandse Dialoog, een netwerk dat mensen die in de schulden zitten begeleidt. Dat project krijgt nu trouwens ook landelijke navolging. Bovendien was ik eigenlijk al van plan om op termijn weg te gaan bij de Rabobank omdat ik iets in de richting van het sociaal domein wilde gaan doen. Niet omdat ik nou meteen wethouder wilde worden, maar wel die kant op.”
Nu moet je werken onder het oog van de publieke opinie. Is dat wel leuk?
“Dat moet ik gaan ervaren. Ik vind het wel spannend. Maar ik zie het als een uitdaging om iets voor het sociaal domein te kunnen betekenen. Nu heb ik de kans om dat te doen. En dan hoort het erbij. Het zij zo.”