Hoe heeft het zo ver kunnen komen met deze discussie?
“Het is heel simpel. We hebben de molen destijds in 1993 als stichting voor 37.000 gulden gekocht van de familie Bökkers. Die was toen niet in al te beste staat. We hebben de molen daarna met veel inspanning en donaties van de bevolking van Olst gerestaureerd en van de sloop gered. In 2013 gaf het echtpaar Bökkers aan dat ze de molen graag wilden huren om hun bedrijf in Terwolde hier te vestigen. Dat zagen we als bestuur niet zitten. Het gevolg zou zijn dat drie vrijwillige molenaars en een heleboel andere vrijwilligers zouden moeten verdwijnen. Dat kunnen we ze niet aandoen.”
“Na de brand wilde het echtpaar Bökkers, aangezien ze al de bakkerij hiernaast hadden, graag gebruik maken van onze molen. De gedachte daarachter was dat het van oudsher een familiemolen was. Maar het is niet zo dat ze er daarom ook rechtop hebben. Je vraagt ook niet aan een eigenaar van een huis om dat huis vrijwillig weg te geven. We hebben de familie na de brand aangeboden om een aantal maanden gebruik te maken van de elektrische koppel in de molen. Dat is afgewezen. Ik snapte dat ook. Die mogelijkheid was te beperkt. We willen hun maalbedrijf gewoon niet permanent hier. Deze molen heeft een toeristische en educatieve functie. Daar richten we ons als stichting op.”
Maar is het dan voor de molen niet beter dat die permanent gebruikt wordt (dat is nu niet het geval, red.)?
“Nou, dat is niet altijd waar. Hoe zwaar wil je de molen belasten? We hebben heel veel grote investeringen moeten doen om de molen op te knappen. We zijn daarmee nog lang niet klaar. Er ligt nog heel veel te wachten. En dan heb je ook nog het onderhoud. Volgend jaar gaan we schilderen.”
De familie Bökkers zegt dat jullie als bestuur jullie speeltje niet kwijt willen. Daar lijkt het inderdaad een beetje op.
“Nou, als ik een speeltje wilde, dan had ik mijn motorfiets niet verkocht en was ik lekker blijven toeren. Dit kun je geen speeltje noemen. Het is een zware verantwoordelijkheid. De instandhouding van zo’n molen kost zo’n 15.000 tot 20.000 euro per jaar. Ik ben al jaren bestuurslid van Stichting de Overijsselse Molen, ik weet wel een beetje waarover ik praat. Een beetje klopt het overigens wel wat de familie zegt. Ik ben de kleinzoon van een goede bakker. Ik snap dat ze graag de molen willen gebruiken, ik zeg ook niet dat ze niet met passie werken, maar we hebben ze genoeg aangeboden. Het vergroten van de toeristische functie bijvoorbeeld. Dat is ook goed voor hen. Dan krijgen ze meer aanloop. Ja, er is met een bemiddelaar van de gemeente over verhuur gepraat. Maar dat was een drie dubbeltjes-traject. Twee jaar is daar aan gewerkt en uiteindelijk lag er een voorstel voor een huurcontract, dat niet goed was voor ons. Het ging alleen maar over andermans voordeel. Nooit is er met ons gesproken over onze visie voor de toekomst. Dat valt me tegen van de gemeente. Ze laten de vrijwilligers in de kou staan.”
Maar plaatsen jullie nou niet het belang van de stichting boven dat van de molen?
“Als ik hierbij het achterste van mijn tong zou laten zien, dan ga ik dingen zeggen, die ik niet in de krant wil. Ik heb geen zin om de vuile was buiten te hangen. Of het zo is dat er ook bestuursleden zijn die wel achter de familie Bökkers staan? Nee, nu niet meer. We hebben nu zeven bestuursleden, maar vroeger tien. Een is helaas overleden, twee zijn er vertrokken…”
De Stichting krijgt er van medestanders van de familie Bökkers nogal van langs. Wat vindt u daarvan?
“Het is heel gemakkelijk om op Facebook wat te roepen. Maar het is nooit eens van: vertel nu eens het verhaal. De familie geeft voorzetjes en daar haken mensen die reageren op in. Maar als je die dan vraagt om als vrijwilliger te helpen, krijg je geen antwoord. Weet je, wat ze over me zeggen, dat interesseert me niet. Ik lees het niet. Maar als ik hoor wat er daar soms geschreven wordt: ’t geeft wel een bepaald niveau aan.”
En hoe zit de toekomst er nu uit?
“Wij gaan hier gewoon verder. Ik denk ook niet dat daar wat aan gaat veranderen. We willen op zoek naar nieuwe vrijwilligers, zodat we de molen nog vaker open kunnen stellen. En nogmaals, daar profiteert de familie Bökkers ook van.”