Sneeuwgors. Ik was er. Niet bang zijn Brett, emoties horen ook bij het leven. De donkere ploffen uit de Italiaanse uitlaatdempers, die hier volledig misplaatst waren, verrieden mijn komst. Ze opende de deur. Wanneer had ik haar voor het laatst gezien? Vijftien, twintig jaar geleden?
Ze zag er verzorgd uit. Opgemaakt, gebruind, goed gekapt, design montuur. En een geurtje dat ik opsnoof terwijl ik haar omhelsde en condoleerde. In de kamer herkende ik de strakke, tijdloze meubels. Ik maakte wat obligate opmerkingen over het Pastoe dressoir en de verdwenen legoblokjes van haar ondertussen volwassen kinderen.
We dronken koffie en aten Jorink speculaas. En ze sprak. Gelukkig voor mij sprak ze. Een waterval van zinnen en tranen. Een chronologisch verslag van een slepende ziekte, behandelingen en gevolgen, binnen het gezinskader.
We lunchten in de stad. Bij ‘Brownies en Downies’ was de bediening onbevangen en vrolijk.
Later, in haar mans studeerkamer, zag ik de vulpenverzameling, de meterslange collectie SF boeken en de lege Charlie fauteuil. Terug in haar woonkamer, stonden we ter afscheid stil bij het prominente beeld van het nijlpaard dat opgerold in donker brons leek weg te kruipen voor de lichte, scherpe en harde wereld. Een wereld die door de stoere weduwe langzaam weer werd toegelaten in haar leven.
staging2.brettsnap.nl
brerttcolumn@hotmail.com
“