Maar nu was er het metershoge geluidsscherm. Dat heerlijke geluidsscherm waarachter je je veilig voelde. Een cadeau van de wegenbouwers. Een tegemoetkoming van Rijkswaterstaat voor de jarenlange ellende. Een geschenk uit de hemel. Waarom zou je nog langer je gordijnen sluiten?
Om half twee in de ochtend schakelde de opgebloeide dorpsbewoner de TV uit en nam nog een laatste slok van zijn bier. Hij rekte zich uit in zijn leunstoel. Zijn vrouw was in de keuken. Hij hoorde glazen en bestek rammelen. Even werd het stil. Echt stil. De nieuwe stilte. Toen kwam ze de kamer in. ‘Gaan we naar bed, schat?’ Haar hand ging door zijn haar. Hij trok haar op schoot. De stoel kraakte. ‘Rustig’, zei ze. ‘We hebben alle tijd, schat. Laat mij maar begaan. We zijn alleen. Helemaal alleen op de wereld.’ Hij streelde haar onderrug. Kneep even hard in haar zachte, stevige vlees. Wat voelde ze lekker. Ze kreunde en liet alles los.
Achter het geluidsscherm ging de georganiseerde drukte, de economische dwangneurose en de dwaasheid van de klok onverminderd verder. Aan hun kant deed dat er allemaal niet meer toe. Hun nieuwe leven was begonnen.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
“