‘Doe maar een weite en zo’n korte zonnebloem graag. Ongesneden.’ Ze pakte het brood uit het rek: ‘In papier of plastic?’ In een flits van milieubewustheid antwoordde ik: ‘Geen van beide. Ik neem ze zo wel mee.’
Bij de kassa, die een eigen zuil heeft in de winkel, formuleerde ik een soort overbodige verklaring voor mijn niet-verpakkings-keuze: ‘Ik denk niet dat ze nat worden vandaag.’ De dame, duidelijk meer bedreven in winkelconversaties dan ik, merkte op: ‘Dat ligt eraan wat u ermee gaat doen. Als u ermee onder de douche gaat staan wel.’
Wel een fijn idee met deze hitte, vond ik. Even had ik een groot verlangen om met de broden onder een koele douche te stappen maar deze gedachte verdween snel weer. Zo idioot was ik nou ook weer niet. Ik zei: ‘Tsja, dat is waar. Doen klanten dat dan vaak?’ Het gesprek ging een vreemde richting op. Dat vond zij misschien ook. Handig stuurde ze bij: ‘Dat weet ik natuurlijk niet zeker maar ik denk het niet. Samen 4,80 euro graag.’ Ik pinde en wandelde de zaak uit met mijn naakte broden.
Thuis sneed ik een dikke snee van het zonnebloembrood en hapte met mijn ogen dicht een flink stuk naar binnen. Volmaakt gelukkig kauwde ik het kurkdroge deeg tot een goddelijk smakende, drijfnatte bol.
brettcolumn@hotmail.com
staging2.brettsnap.nl
“
Meer foto's