Ondertussen razen de cyclo-maaiers gierend door het frisse voorjaarsgras, haasjes of geen haasjes, grutto’s of geen grutto’s, en twee dagen later liggen de eerste kuilbulten al klaar voor de winter.
En op mijn weiland gebeurt niks. Ja, er valt een bui op en de zon lijkt het gras omhoog te trekken. Bij de volgende driedaagse droge periode (met neerslagkans van zo’n 30 %, mij te link) beginnen ook de hobbyboeren, een beetje van mijn niveau, met hun rammelende trekkers en schudders actief te worden. Dan nemen mijn zorgen toe. Ik zal toch niet de laatste zijn? Al het gras in de wijde omtrek wordt in veilige folie gewikkeld terwijl mijn hoge graspluimen nog steeds overgeleverd zijn aan de grillen van het Sallandse weer.
Dan beginnen ook de achteraf-opmerkingen: ‘Het heeft al vier dagen niet geregend Brett. Volgens mij had je best kunnen hooien.’
Om de stress enigszins te temperen, slof ik ’s avonds door het weiland. De zon zakt oranje achter de heldere horizon. Weer een dag voorbij, somber ik. Geen drup gevallen. Er was toch onweer voorspeld? Insecten zoemen rond mijn benen. Dan plotseling, ik schrik ervan, een koppel patrijzen. Onhandig fladderen ze op uit het hoge gras, een nestje donsveren met zwarte kraaloogjes achterlatend. Gelukkig. Is mijn stress toch nog ergens goed voor.
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
Meer foto's