Het begon een tijdje terug al, toen ze steeds een schok kreeg bij het aanraken van de auto. Daardoor kan ze nu overigens wel op 136 verschillende manieren de portieren van haar auto sluiten. Met haar schoenen, met de handtas, zelfs met een plastic tasje Turkse pizza’s. De overburen gingen er speciaal voor zitten als ze thuiskwam.
Leuk natuurlijk, maar toen het erger werd kreeg ik geen kus meer. Volgens haar voelde dat namelijk hetzelfde als een schroevendraaier in het stopcontact steken. Ook op het werk begon ze er steeds meer last van te krijgen. Als een nieuwe collega zich kwam voorstellen, wrong ze zich in allerlei bochten om geen hand te hoeven geven.
Even leek ze een oplossing te hebben gevonden. Google zei namelijk dat je het beste even tegen de kantoorplant aan kunt staan. Om te ontladen. Maar haar baas vond het een raar verhaal toen hij haar tegen de ficus aan zag schuren. Inmiddels hebben we samen besloten om op verjaardagen het verhaal nog mooier te maken door erbij te verzinnen dat ze speciaal muziek van Beyonce had opgezet voor het schuurkwartiertje.
Nu zijn we een week verder en is het buiten van min honderd naar plus tien graden gegaan. De tuinkussens liggen weer voor het grijpen, de tulpenbollen komen op, maar het allermooiste is: ik krijg weer kusjes van mijn vrouw. Het leven is mooi.
Meer foto's