Hier aan het begin van de zandweg zet ik de auto neer. Op de kale weiden vallen de rammelende hazen gelijk al op. En boven in de oude solitaire eik zitten aalscholvers. Dat is best wel apart. Ver weg van kanaal, meer of rivier. Ze zijn tegenwoordig dus ook al te vinden in het hellende gebied richting Holterberg. Waarschijnlijk is er tegenwoordig ook in deze kleine Sallandse watergangen weer genoeg vis te vinden.
Het heeft gevroren en het schouwpad ziet er niet uit. Dat is best even wennen om over de bonkige kale grond te lopen. Je zou bijna door de enkels gaan. Daar in de rietkraag van het talud heeft een grote zilverreiger het loodje gelegd. De (zachte) winter eist nu al overal z’n tol. Zwakke exemplaren in de faunawereld komen de winter niet door.
Iets verderop kan ik verrassend dicht bij een buizerd komen. Ook dit juveniele beest met z’n licht getopte vleugeldekveren en lichte eindband op de staart is niet fit, blijft erg lang zitten en probeert op deze manier zoveel mogelijk energie te sparen. Ruim de helft van de jongen haalt het voorjaar niet. De natuur is bikkelhard. Een goede conditie is een must om te overleven. Het is een natuurlijke selectie…