Iedereen fantaseert wel eens over zijn of haar eigen dood. Ook ik. Het beeld dat ik daarbij heb is even onwaarschijnlijk als hardnekkig. Een motorongeluk op late leeftijd. Een niet meer terug te draaien coördinatiestoornis tussen reactievermogen en zelfoverschatting. Vervolgens een fatale schuiver bij hoge snelheid waarbij het elektriciteitshuisje, met daarin de glasvezelvoorziening voor heel Salland, net op de verkeerde plek blijkt te staan.
In de berm een puntgaaf lijk, met ongedeerde organen, beschut door het hoge gras. Binnen tien minuten landt de gele orgaanhelikopter. Mensen in witte jassen stappen uit en rennen, bukkend voor de wieken, in de wervelwind naar me toe. Haast is geboden. Vlijmscherpe scalpels snijden gaten in mijn lijf. Er is geen pijn. Kundig en snel wippen ze de organen in plastic zakjes met steriele vloeistof. En dan komt Pia zelf. Ze vraagt: ‘De ogen ook?’ Ik antwoord: ‘Doe alleen de rechter maar, die linker gun je niemand.’ Ze lacht, geeft me een zoen.
“Toe maar’, zeg ik, ‘het is goed zo’.
En dan glijdt alles voor eeuwig op zwart.