Misschien kwam het omdat mijn vrouw mij vooraf helemaal gek zat te maken. De bingo werd georganiseerd door de plaatselijke ruitervereniging en er zouden ongekend veel spectaculaire prijzen te winnen zijn. ’s Middags hoorden we in de supermarkt er al mensen over praten. Het hele dorp leek er heen te gaan.
Wij wisten genoeg. De bingo begon om half acht, maar wij wilden per se om zeven uur binnen zijn. Samen met twee vriendinnen. Mijn vrouw had namelijk ook hen lekker gemaakt met het vooruitzicht op oneindig veel mooie prijzen. Met ons vieren stapten we om klokslag zeven uur de kantine van de ruitervereniging binnen. En wat denk je: niemand.
Ja, de prijzentafel. Die zagen we wel. Maar daar durfden we niet te gaan kijken. Hoe gênant is het als vier dertigers een half uur van tevoren bij een bingo komen van een vereniging waarvan niemand van ons lid is. Straks denken ze nog dat het ons alleen om de prijzen te doen is. Toch stroomde het clubhuis langzaam vol en was het om kwart voor acht volle bak. We konden beginnen.
De eerste ronde om de bovenste rij, toen de onderste rij, daarna de hele kaart. En nog een keer. En nog een keer. Ik heb nooit geweten dat het zo irritant was om andere mensen ‘bingo’ te horen roepen. De. Hele. Avond. Door. Uiteindelijk hebben we zestig euro aan loten uitgegeven en gingen we om half twaalf met twee emmertjes hondenvoer naar huis. Kon ik maar weer naar Oosterlaar.
Meer foto's