De afgelopen nacht was nog dichtbij. Rond 03:00 uur fietste ik over de smalle Slennebroekerweg. In de vrieskou glinsterde het wegdek onder de sterrenhemel. Ik dacht aan mijn sleutelbeen, dat precies een jaar geleden niet opgewassen was tegen een smak op het asfalt. Op de brug over het kanaal doemde plotseling het oranje zwaailicht en de schijnwerpers van een strooiwagen op. Wat een buitenkans! Ik liep namelijk al een tijdje rond met een vlammende column in mijn hoofd, over de ongelooflijke rijkdom en de geordende staat van ons land, gelinkt aan het perfecte wegen-zoutstrooi-systeem. Moest nog wel even een fotootje bij natuurlijk.
De strooiwagen sloeg linksaf en kwam me dus tegemoet. Hoeveel mazzel kun je hebben? Met mijn mond trok ik een handschoen uit en haalde mijn S7 uit mijn jaszak. Die strooier had de vaart er goed in trouwens. Snel drukte ik twee keer op de thuisknop, camera paraat, en stuurde met één hand de berm in. Onmiddellijk zakte ik door het flinterdunne ijslaagje de blubber in. Daar was die wagen al! Slingerend en grip zoekend met mijn schoenzolen sloeg mijn stuur dubbel. Net voordat de strooiwagen toeterend voorbij raasde drukte ik half tuimelend op het schermpje. Hebbes!
En die clavicula? Die bleek sterker dan ooit.
brettcolumn@hotmail.com
staging2.brettsnap.nl
Meer foto's