Het Sallandcafe over duurzaam afgelopen zaterdag in Raalte. Een dame die verteld over het bouwen van haar riante vrijstaande woning. Zelf gebouwd, 50.000 euro. Gedreven door weinig geld, hard werken, creatief en inventief zijn een kasteeltje gebouwd. Er halverwege het proces achter komen dat ‘men’ hen manier van werken ‘duurzaam’ vind. Vuren hout uit Nederland voor de constructie. Stenen van de buurvrouw die over waren. Dakmateriaal zo goedkoop mogelijk uit de regio, transport maakt het duur. Spijkers en schroeven van marktplaats. Balkmateriaal komt uitsloop panden in de regio. Installatie ook zelf doen, een cv blijkt te duur. Wel vloer verwarming maar opgewarmd door een zonneboiler op dak. Voor de dagen dat er geen zon is een houtkachel waar ook een oven boven zit om te bakken. Het stook hout komt uit de buurt van bomen die het lootje hebben gelegd door leeftijd of natuurkrachten.
Zonnepanelen? Nee nog even niet, het is nog niet betaalbaar, past niet op hun dak waar de warmte cellen liggen maar misschien straks op de schuur. Ze hadden wel anders gewild maar regeltjes waren het probleem.
En Marktplaats als leverancier niet te vergeten, wat daar allemaal niet weg komt. Een kwartiertje had ze en een goed verhaal.
Een feest van herkenning voor mij, de volgende spreker heb ik meer moeite mee.
Een architect, strak in pak verteld in een uur aan de aanwezigen dat het huidige systeem niet deugd. We zijn met elkaar fout bezig, duurzaam is gebaseerd op het economisch denken en dan aan winst. Dat moet anders termen als ‘Madster’ in plaats van het Kadaster en de stad als ‘mijn’ (de stad zou dan van ons allemaal zijn en dat zou dan het verantwoordelijkheidsgevoel stimuleren) en de mogelijkheid om (bouwmaterialen) te leasen in plaats van kopen. De gedachte is dat we alle materialen archiveren en als we dan over bijv. 15 jaar willen verbouwen of vernieuwen de materialen weer terug gaan naar het depot en hergebruikt worden op een andere bouw. Wie dan dat depot beheerde liet hij in het midden maar ik kon me daar wel wat bij voorstellen.
De bezoekers hingen aan zijn lippen, waren onder de indruk van zijn fantastische ideeën. Mij bekroop het idee van het communisme in een nieuwe vorm. Iedereen is gelijk en ‘we verdelen’ het samen. Een systeem dat kapot is gegaan aan dualisme, de gewone man die het vuile werk deed en de partijbonzen die de centen binnen harkten. Deze wereldverbeteraar deed niks anders dan de bonzen in Rusland. Hij vertelde de jetset van Salland in een uur hoe het wel moest en maakte hen enthousiast voor zijn idee. Dat uur was precies afgemeten, dat is namelijk een standaard tarief in bobo land waar je als spreker in pak en met stropdas voor betaald wordt om hen te plezieren.
Duurzaamheid is het toverwoord en we moeten met elkaar ook echt wat. Het grootste probleem zit in onze energie vraag, dat is een gezamenlijk probleem. Op de parkeerplaats stond het vol met dure auto’s, een enkeling was met de fiets. Hoezo duurzaam?
De oplossing is niet zo moeilijk liet de eerste spreker zien. Het probleem is de bovenlaag, de mensen die ‘ons’ moeten sturen. Zij kunnen niet begrijpen dat wij zo duurzaam zijn als maar kan. Kopen op marktplaats, ons kacheltje stoken op hout van wat we krijgen van een boer die er van af moet. Onze computers drie keer door schuiven binnen een gezin voor dat we ze weg gooien en de auto die we rijden is wat we betalen kunnen.
Duurzaam is dat wij niet naar dit soort bijeenkomsten komen met de auto maar als we al zouden komen met de fiets. Simpel omdat als we gaan rijden het benzine kost.
Maar ‘we’ komen niet omdat wat wij al lang weten wat jullie niet willen weten. Duurzaamheid is wat ons met de paplepel is in gegoten. Door opa toen hij ons leerde hoe je een kromme spijker recht kon slaan en dan weer gebruiken. Maar dat schijnt die architect en zijn gehoor te zijn vergeten, wat een armoe.
Og’n löss of knippe löss op z’n Sallands voor dat laatste passen wij zeker als het niet duurzaam is.
Meer foto's