“Vijfduizend deelnemers, dat is een streven, maar geen moeten. Dat hopen we op een natuurlijke manier te bereiken. Verder zou ik graag op de maandag voorafgaand aan de SW4D een Kennedymars willen organiseren. Dat is een wandeltocht van 80 kilometer die de deelnemers in twintig uur moeten volbrengen. Na tien edities zijn we wat mij betreft klaar voor de volgende stap!”
Ben is het type van een kwartje erin en ratelen maar. Maar dat wordt geen moment onplezierig. Hoe het idee voor de SW4D ontstaan is, vragen we hem. “Mijn dochter Maaike studeerde vrijetijdskunde met de specialisatie sportmanagement. In februari 2006 vroeg ze me of ik een idee had voor een nieuw sportevenement in Salland. ‘Meissie, ik zol ’t niet weet’n’, zei ik. Ik zou dat jaar weer meedoen aan de Vierdaagse in Nijmegen, maar die werd door de extreme hitte en zelfs twee sterfgevallen al na een dag afgelast. Een week later hadden wij vakantie. Wij logeerden in het appartement van Maaike in Breda. Ik besloot naar de Acht van Chaam te gaan, een criterium waaraan ook meerdere Tour de France-wielrenners meededen.
Dus ik pakte Maaike’s fiets en ging op weg. Onderweg belandde ik in Meersel-Dreef in België. Daar kocht ik bij een klooster en cappuccinootje en een broodje gezond. Aan de overkant van de weg was een kleine Lourdes-grot met een beeld, kaarsjes, zitbankjes en stilte. Ik stak een kaarsje aan en ging zitten. Ik kwam helemaal tot rust. Toen kwam de vraag van Maaike weer bij mij in gedachten. En ineens had ik het: een wandelvierdaagse in Salland organiseren in de herfstvakantie. Geen last van extreme hitte. Salland leent zich er bij uitstek voor en heeft een prachtig wandelgebied. Ik heb Maaike meteen ge-sms’t. Ze reageerde enthousiast en zo is het gegaan, daar, op dat bankje, is de SW4D geboren.” Bedoelt hij nu daadwerkelijk dat er sprake was van goddelijke inspiratie? Ben begint te lachen. “Nee, het was de rust, denk ik!”
Luisteren
Ben ging aan de slag. Verzamelde enthousiastelingen om zich heen en probeerde een hoofdsponsor te vinden. In augustus 2007 gaf de Rabobank het groene licht. “Ik ben nooit voorzitter geweest van de organisatie”, zegt Ben. “Ja, wacht even, alleen de eerste helft van de eerste vergadering. Ik ben daar niet de geschikte persoon voor. Chris (de Bont, red.) heeft dat heel goed opgepakt en ingevuld.” Zelf houdt Ben zich nu al tien jaar bezig met alles wat met de routes van doen heeft en commercie/sponsoring. Daarnaast is hij de contactpersoon bij calamiteiten.
“Toen we begonnen, is het ook meteen gaan lopen. Een van de eerste vragen die ik van de voorzitter kreeg, was: ‘Wat nou als we de eerste keer maar tweehonderd deelnemers krijgen?’ ‘Dan is het duidelijk, een keer en nooit weer’, zei ik. Maar zover is het nooit gekomen. De eerste keer hadden we meteen meer dan duizend wandelaars, de tweede keer meer dan 1600, de derde keer 2200. En zo bleef het groeien. Ik denk dat een van onze grote krachten is dat we vanaf het begin af aan de deelnemers om hun mening hebben gevraagd. En mochten ze opmerkingen hebben, dan deden we daar ook wat mee. We zijn wel eens bij een andere wandelvierdaagse in de Achterhoek wezen kijken. Gewoon om te leren. Maar het werd ons al snel duidelijk dat ze meer van ons konden leren dan wij van hen. Wij hadden beter naar de deelnemers geluisterd.”
Angstig
Dochter Maaike voegde zich in 2009 ook bij de organisatie. Zij richtte zich in het kader van haar eigen campagne ‘Ik lekker fit – Maaike 4 Kids’ op kinderen. “En daarmee was de cirkel rond”, stelt Ben.
Ben is een positivo. Maar de organisatie van evenementen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. “Ik kan me een noodweer herinneren. Het zag zwart bij Heeten. De kinderen zouden van start gaan. De tent op de Domineeskamp stond vol. Dat was best angstig. Het ging goed, maar wat doe je als dat noodweer over je tent komt? Ik bedoel, dat wat er laatst bij CSI Salland in Mariënheem is gebeurd, dat er zo’n tent omwaait, dat is een nachtmerrie. Of dat je, zoals vorig jaar, slecht weer hebt en op het laatste moment de routes om moet gooien. Maar ik slaap daar echt niet minder om. We hebben een goed team en er zijn overal draaiboeken voor.”
Beleving
Hij benadrukt het ook: de SW4D staat op drie pijlers: de vrijwilligers, de sponsoren en de deelnemers. “Valt een van die drie weg, dan is het afgelopen.” Maar hij wijst ook op de beleving gedurende en langs de routes. Daarom is er dit jaar extra geïnvesteerd in het programma van de laatste dag. De deelnemers worden onder andere getrakteerd op triomfbogen, muzikale optredens, kunst en straattheater.
“En we hebben rode lopers tot bij de Domineeskamp. Ook op de dagen ervoor is er van alles te doen langs de routes en bij de rustpunten. Dit jaar zijn de Roalter Jong’s ook weer van de partij. Die zingen de wandelaars elke dag uit met het Sallands Wandellied en ‘You’ll never walk alone’. Er kwam vorig jaar een deelneemster bij me om te vertellen hoe mooi ze het vond. ’Ik had elke ochtend weer kippenvel’, zei ze. En dat is het ook: wandelen verbindt en verbroedert. Ik heb zelf nog nooit meegedaan aan de SW4D, daarvoor ontbreekt het me aan tijd, maar er komt ooit een dag dat ik mee ga doen. Ik kan wel vertellen over de Nijmeegse4daagse. Die loop ik rustig als het moet in mijn eentje. Ik spreek gewoon andere mensen aan. Of anders luister ik naar muziek via mijn iPod.” Hij begint te grijnzen. “Maar meestal heb ik de kleppe wel lös.”
Goud
Ben ziet nog genoeg mogelijkheden om te groeien. “Iemand heeft me ooit gezegd dat we met de SW4D goud in handen hebben. We zijn de laatste georganiseerde vierdaagse op de jaarkalender, de herfst is een schitterende periode om te wandelen, we hebben vaak mooi weer, en inmiddels begint heel Nederland ons evenement te ontdekken. Er is nog zoveel potentie!” Naast de Kennedymars heeft Heethaar nog meer ambities. “Je mag het rustig met vetgedrukte letters in de krant zetten: ik zou volgend jaar graag een muziekavond willen organiseren. De tent staat er toch… Onze drankinkomsten zijn natuurlijk niet te vergelijken met die van Ribs & Blues en Stöppelhaene. Een muzikale avond, zou voor wat extra omzet kunnen zorgen.”
Maar is er dan nooit een wanklank, zijn dan echt alle wandelaars leuk? “Natuurlijk niet. Maar je praat over uitzonderingen. Zo was er eens een man die zich boos bij ons meldde en klaagde over de duidelijkheid van de routes. Tsja, dan laat je hem maar uitrazen. Maar hij was de enige die verkeerd was gelopen. Toen ik hem zei dat het dan waarschijnlijk toch echt aan hem lag, werd-ie nog bozer. Tsja, dat soort types heb je ook. Maar nogmaals: dat zijn bonte kraaien!”
Zie verder staging2.sw4d.nl
Meer foto's