Ik snap dat. Als ik net wakker word, ben ik niet de gezelligste. Mijn vrouw zal dat beamen. Zelf staat ze altijd met een glimlach op, maar ik ben nukkig ’s ochtends. Laat me dan maar even met rust. Het laatste waar ik aan moet denken is om naast een collega te zitten om te ouwehoeren over het weer.
Want zo gaat dat. Als je carpoolt, kun je niet zwijgen. Dan moet je met je collega praten over het weer, over de kabinetsformatie en over Dick Advocaat. En dat wil ik niet. Ik wil ’s ochtends in mijn eigen auto zitten, me lekker ergeren aan andere weggebruikers en, mocht dat nodig zijn, ongegeneerd een snotje uit mijn neus halen.
Eigenlijk dat ik dat veel Nederlanders er net zo over denken. In onze auto kunnen we onszelf zijn. Ons eigen blikken coconnetje. We zingen vals mee met de meest vreselijke nummers op de radio, praten in onszelf en vloeken hardop als iemand vlak voor ons de rotonde verlaat zonder richting aan te geven.
De campagnes hebben natuurlijk wel gelijk. Allemaal. Carpoolen heeft enorm veel voordelen. Maar hoe belangrijk we het milieu, onze tijd en onze portemonnee ook vinden. Er is altijd iets dat nog belangrijker is. Een gevoel van vrijheid.
Meer foto's