Voor zover ik weet is die fase nu voorbij en is de rust daarin weer wedergekeerd. Ook de mensen die mij benaderden met onderwerpen die ze graag in het nieuws wilden hebben, maar waar steevast bij gezegd werd: ‘als je mijn naam er maar niet bij noemt’. Een steeds lastiger wordend dingetje, het zijn er namelijk steeds meer.
Niet de directe reacties, maar de indirecte hadden veel invloed. Vrouw en kids die werden aangesproken op wat ik had geschreven. De positieve reacties waren niet de lastigste, de negatieve maakten indruk. Zelf heb ik diverse keren op het punt gestaan om er mee te stoppen. Niet omdat ik bang was voor reacties maar juist om het niet krijgen van. De in mijn ogen ‘achterlijke gladiolen’ die niet het lef hadden om mij rechtstreeks aan te spreken, maar dat deden via via en de invloed die dat had op mijn gezin.
Ondertussen denk ik daar wat genuanceerder over en heb leren inzien dat mijn mening en stellingname voor sommigen wel heel confronterend over kwam. Niet direct om de inhoud maar de manier waarop. Een ander ding was het podium wat mij geboden werd en ik zo niet Sallands gebruik van maak. Gewoon eerlijk en recht voor de raap in ‘de krant’ dingen benoemen is niet wat ons met de paplepel wordt ingegoten. De indirecte reacties zijn dan ook een gevolg van onze ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ Sallandse opvoeding. Voor mij geldt vanaf het begin dat wat ik ook doe of schrijf, ik probeer een bepaalde nuancering aan te brengen en er altijd een uitweg en mogelijkheid voor een andere mening moet zijn. Het liefst zie ik ook zoveel mogelijk reacties onder het artikel staan. Het betekent voor mij dat wij met elkaar in gesprek zijn. Voor diegenen die dat dan anoniem doen heb ik de afgelopen twee jaar begrip voor gekregen. Niet dat het mijn voorkeur heeft, maar toch.
Als je mijn naam er maar niet bij noemt
Meer Gerlant heet deze column. Het grootste probleem waar ik tegen aanloop is de hoeveelheid input die ik krijg en mijn Sallandse opvoeding. Dat ‘Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ weerhoudt mij om op een aanbod van de redactie in te gaan om meerdere keren per week hier te schrijven wat mij bezighoudt. Het is namelijk niet wat mij bezighoudt, maar veelal wat jullie zoal bezighoud.
Het ‘Als je mijn naam er maar niet bij noemt’ (een gevleugelde uitspraak heb ik ondertussen geleerd) is niet het antwoord op een veranderende maatschappij waarin iedereen een mening heeft. Het lijkt erop dat alleen de grootste schreeuwers gehoord worden. Er zijn op dit moment allerlei zaken die de gemoederen bezighouden. De N35, de toekomst van onze boeren (denk dan bijv. aan megastallen, fijnstofuitstoot, besmettelijke dierziekten e.d.), maar ook de nieuwe omgevingswet die er aankomt en de impact die dat gaat hebben op onze samenleving. Zelfs de gemeenteraadsverkiezing van volgend jaar in maart begint al mee te spelen. Wij gaan proberen iedereen daarbij de mond te gunnen. Dat is de afspraak die ik op de redactie heb gemaakt. Als het moet staat mijn naam erbij, als het even kan niet, en dan schrijf ik (of een ander) jouw mening op, waarna we pas publiceren na dat jij daar toestemming voor geeft.
Voor diegene die nu denkt dat ik zelf mijn mond ga houden, die heeft het niet begrepen. Ik houd mij al tijden in. Ik kan bijvoorbeeld niet wachten om opdringerige en goedkoop scorende, zichzelf profilerende politici de spiegel voor te gaan houden. Een beetje nuancering aanbrengen in hun nu al doorgeslagen oorlogskreten in de nog komende verkiezingstijd. Of gewoon weer een keer een heel persoonlijke over gezondheid bijvoorbeeld. Dat is hoe ik ooit begon en dat is wat ik weer ga doen, mezelf zijn. Dat is waar meer Gerlant voorstaat. Niks meer en niks minder. Ik hoop dat jullie meedoen.
gerlantzielman@gmail.com
Meer foto's