Na de moesson in de eerste weken van september kregen we eindelijk nog een prachtige nazomer. Een Indian Summer, zoals ze in Amerika zeggen. Tijd om eindelijk met mooi weer op mijn fiets naar mijn werk te gaan. Het plezier duurde niet lang. Op de Molenweg in Heino werd ik zowat van de weg geblazen door een ochtendhumeurtje, die dacht dat hij op de Autobahn zat.
Ik kan me zo ontzettend storen aan dit soort asociaal rijgedrag. Tijdens de bijeenkomsten met de Raad op Pad kregen we hierover vele klachten. Met een vaart van 60 – 80 door Lierderholthuis, op de momenten dat de kinderen naar school moeten.
Spreek de automobilisten erop aan, wordt dan gezegd. Echter, dat valt niet mee als ze als een Max Verstappen in hun auto zitten. Verkeershandhaving is dan wat mij betreft de remedie. Ja maar, de politie heeft beperkte menskracht en moet prioriteiten stellen, hoor je dan. Daar is wat op te bedenken. Al eerder heb ik gepleit voor het aanstellen van bijzonder opsporingsambtenaren in gemeentelijke dienst. Als je die belast met verkeershandhaving en de boetes in de gemeentekas laat vloeien, dan verdienen ze zichzelf terug. Een andere optie kwam ik laatst in Frankrijk tegen. Plaats bij de entree van elke kern een radarcontrolepost. Kost je minder menskracht en geheid dat er niet meer zo hard wordt gereden.
Een ietwat geruststellende gedachte is dat ik de laatste tijd steeds vaker de politie zie controleren. Zelfs in mijn wijk. Ook daar kom je namelijk de ochtend- middag- en avondhumeurtjes tegen. De jeugd van de wijk deed een beroep op de politie om eens te komen controleren, hetgeen ook daadwerkelijk gebeurde.
Mijn fietstocht over de Molenweg kende uiteindelijk een happy end. Ter hoogte van het spoor werd de snelheidsmaniak door de politie aangehouden en beboet.
Mijn motto: blauw, tempert de snelheid gauw!
Meer foto's