Eenmaal op het zandpad is het nog een stukje tot aan de eiken singel. Ja, hier moet ik zijn bij een van mijn vaste observatieplekken. Snel de fiets aan de kant en dan lekker zitten onder de bomen en in de schaduw. Voor me het stoppelveld en daarachter percelen met rogge, suikerbieten en gras. In de verte is de toren van Palthe als vast baken op de heuvel te zien.
De tussen deze percelen liggende strook met afrastering is amper een half metertje breed maar o zo belangrijk voor de kleine fauna. Het lange gras met enkele braamstruiken en wat ruigtekruiden is niet alleen een perceelscheiding maar vooral een verbindingsroute voor het kleine wild.
Wanneer je deze strook een tijdlang observeert besef je pas hoe geweldig de beesten gebruik maken van deze minimale dekking in het mooi uitziende maar gevaarlijke landschap. Heen en weer pendelend tussen de verschillende gewassen of om van a naar b te komen. Zonder ze te verstoren, terwijl ze zich bezig hielden met hun dagelijks leven kwamen er in korte tijd een fazantenhaan en hen, een (wilde) kat, 2 hazen, 3 konijnen, een torenvalk man, een buizerd en verschillende vogels voorbij deze strook.
Maar de verrassing van deze morgen was toch wel het kleine veldmuisje dat vlak voor mijn neus werd achtervolgd door een veel sneller vrouwtjeswezeltje….
Meer foto's