Ben Nijboer is gemeenteraadslid voor BurgerBelangen in Raalte. Wekelijks doet hij verslag van zijn ervaringen.
Nu moet u weten: ik ben, al zeg ik het zelf, een redelijk gemiddelde cultuurliefhebber. Ik kan met volle teugen genieten van straattheater (heb als lid van mimegroep Koeloeur ooit nog eens de publieksprijs gewonnen tijdens het NK-living statues), hou van cabaret en liedjes in de streektaal, en hou van kunst in de openbare ruimte. Dus ja, ik heb wel wat met cultuur. Overigens: als het té zwaar of abstract wordt dan haak ik af. Kunst en cultuur moeten wel leuk blijven, zeg maar.
Enfin: een uitnodiging voor een inspiratiesessie. Ik twijfelde. Zal ik gaan? Op het programma stonden inleidingen over ‘Cultuureducatie, cultuurparticipatie en talentontwikkeling’, ‘Materieel en immaterieel erfgoed en beeldende kunst’ en de ‘culturele infrastructuur en cultureel aanbod’. Niet echt inspirerend… Gered door huiselijke verplichtingen, liet ik deze bijeenkomst aan me voorbijgaan.
Twee maanden later was er een vervolgbijeenkomst waarbij ‘de kansen voor kunst en cultuur in beeld worden gebracht en prioriteiten bepaald’, gebaseerd op de uitkomsten van de inspiratiebijeenkomst. Andermaal voelde ik, zacht uitgedrukt, geen echt onbedwingbare behoefte, maar afijn: ik besloot toch te gaan.
Het werd een bijzondere bijeenkomst. In groepen werd gebrainstormd over deelontwerpen, met een plenaire terugkoppeling. Wat hebben zanglessen voor kinderen te maken met het koesteren van erfgoed. Waarom moet iets ‘vernieuwend’ zijn om een subsidie te krijgen, terwijl we juist het oude willen behouden. Wat hebben meer uren icc-er (icc = integrale cultuur coördinator) voor meerwaarde ten opzichte van muziekonderwijs zelf? Zeg het maar. Het kwam allemaal voorbij.
Het leidde tot een ratjetoe van opmerkingen die vervolgens in één pan werden geknikkerd. En natuurlijk mochten er weer stickertjes worden geplakt. Ik kon er echter geen soep van koken.
Eén moment is me echter wél blijven hangen. Het moment waarbij Paul Tielbeek de vinger pijnlijk op een zere plek legde. Paul vertelde dat hij eens op zoek was naar een plaats waar kunstenaars hun werken konden exposeren. Ooit kon dat in de hal van het gemeentehuis, maar vanwege een verbouwing moesten ze wijken. Op meerdere plaatsen werden ze vervolgens weggestuurd. Terug naar de hal van het gemeentehuis dan? Het paste niet binnen de nieuwe inrichting… Hij werd verwezen naar de bibliotheek dan? “Hmm zou kunnen”, dacht Paul even. Maar toen hij daar aankwam werd hem een muur aangewezen… strak achter een hoge boekenrij. Onzichtbaar. Daarop gaf Paul de moed op…
Dát moment is bij me blijven hangen. Kunstenaars die op zoek zijn naar een muur om hun werk te laten zien, maar stuiten op een muur van onbegrip.
De inspiratiebijeenkomsten gingen, nu ik zo terugkijk, helemaal niet over cultuur. Maar over beleid. En over geld. Terwijl de eerste vraag zou moeten zijn: hoe breken we die muur af. De muur tussen beleidsmakers en de kunst- en cultuurmakers.
Mijn voorstel: laten we de beleidsnota’s in de prullenbak knikkeren en eerst eens gewoon praten met de echte kunst- en cultuurbeoefenaars en -liefhebbers, zonder beleidsmakers en professionals erbij. Ik trek graag de agenda. Wie doet er mee?
Ben Nijboer, raadslid BurgerBelangen
Meer foto's