De pech van Max Verstappen, de moeizame kabinetsformatie, het Iraakse leger dat IS uit Mosul verdreef. Heel interessant allemaal, maar het leek ineens totaal onbelangrijk toen de folder van Aldi door de brievenbus kwam. IJsjes in de smaken Prosecco & Peach en Gin & Tonic. Met 4,5 procent alcohol. Nederland was in rep en roer.
Vrijdag, dan zouden ze er liggen. Toen ik donderdagmiddag toevallig bij Aldi was en aan het kassameisje vroeg of ze er al waren, zei ze: “Nee, morgen, maar ik zou er wel snel bij zijn als ik u was.” Op dat moment was mijn besluit genomen: ik moest de wekker zetten. Heel Nederland wil die dingen hebben. Als ik kans wilde maken, moest ik er iets voor over hebben.
Vijf pakken zou ik halen. Onderweg op de fiets zag ik in iedere andere fietser een mogelijke concurrent. Iedereen moest ingehaald worden. En waarschijnlijk stond er bij Aldi ook al een flinke rij voor de deur. Ik moest dus haasten en kwam uitgeput bij de supermarkt aan. Alsof ik zojuist een Tour-etappe gefietst had. En het ergste was nog, Aldi was al open. Ik had me een half uur vergist in de openingstijd.
Totaal in paniek rende ik naar het vriesvak. Het was vreselijk druk binnen, maar tot mijn verbazing waren het allemaal mensen die op hun dooie gemak boodschappen deden. Leverworst, melk, nectarines. Niemand leek zich te bekommeren om de 18+ ijsjes. Het vriesvak lag dan ook nog bomvol. Ik pakte vijf pakken Prosecco & Peach en rekende af. Het was gelukt. En toch fietste ik met een ontevreden gevoel naar huis. Ik had namelijk de wekker gezet. Voor ijsjes.
Meer foto's