“Onze Pieter is nog te stom om voor de duvel te dansen”, en daar sta je dan, ten overstaan van je ooms en tantes en later vrienden of vriendinnen. Die kinderen blijven hunkeren naar een lovend woord, een omhelzing of een dankbare blik. En die komt dus niet. Of een “ja, je doet al aardig je best, maar zo goed als je neef wordt je dus nooit”. We kennen allemaal wel ouders, die laatdunkend over hun nazaten praten. Mensen, die nog steeds hunkeren naar een waarderend woord, hebben het moeilijk. Wat ze ook presteren, het zal nooit genoeg zijn. Misschien een uurtje genieten van het behaalde diploma, de bull, de titel, de baan……………en dan komt toch dat stemmetje “eigenlijk ben je dus helemaal niks waard hè, dat weet je zelf best, hoe moeilijk is studeren nou? Dat kan iedereen met een redelijk IQ”.
Jammer hè, dat grote “moeten” van ouders. En wat gaan de inmiddels getrouwde kinderen doen? Zich bewijzen, nog steeds naar die ongeïnteresseerde ouders, die wàt je ook verder bereikt, blijven smalen over je tekortkomingen. “Ja, die intelligentie heb je van je moeder, dus jij hebt nooit ergens moeite voor hoeven doen. Niet zoals IK vroeger, studeren in de avonduren, twee baantjes erbij en nooit de studentenfeesten bezocht. Nee jongen, alles voor mijn kinderen, die je daarna niet dankbaar zijn, maar zeuren om erkenning en trots”. Wat moet je nog verzinnen waardoor je toch door hem gewaardeerd wordt? Wat maakt de mens zo afhankelijk van waardering? Als je het niet krijgt in je leven, ga je de waardering zoeken. Het gevoel belangrijk voor iemand te zijn geeft een mens vleugels. Zie ze bij het vrijwilligerswerk, in de onderontwikkelde landen, in de zorg, bij het Rode Kruis, de vrijwillige brandweer, voetbal etc. Mensen helpen, helpt ook jezelf. De voldoening voelt oneindig goed. Je krijgt zo veel terug voor dat wat je vrijwillig geeft. En zonder de behoefte aan lovende woorden of nog erger, een LINTJE.
Antoinette
Meer foto's