Dan heb je kanker overleefd, heb je het HELLP syndroom gekregen of misschien heb je een TIA gehad. Het gaat redelijk goed met je maar de vermoeidheidsklachten blijven. Een flinke tegenvaller. Iets waar je ook het bestaan niet van wist. De eerste periode denk je nog dat je moet bijkomen van de behandeling en dat het bij het herstel hoort. Het lijkt alleen maar niet over te gaan. Na een half jaar ben je nog steeds meer moe dan je zou verwachten van iemand van jouw leeftijd. De vermoeidheid die je hebt is nieuw en alles overheersend. Je dacht dat je wist hoe vermoeidheid voelde maar dit is echt anders.
Iedereen is wel eens moe
Iedereen is wel eens moe, na een avond stappen of wanneer je een drukke week hebt gehad op het werk. Je zegt dan een verjaardag af omdat je daar echt geen puf voor hebt. Jammer maar daar heb je verder geen last van. Herkenbaar voor iedereen. Maar deze vermoeidheid is anders. De vermoeidheidsklachten hebt heb je dit gevoel continu na zes maand spreken we van chronische vermoeidheidsklachten. Je zou elke verjaardag wel af willen zeggen. Maar dat is geen optie want dan mis je al de gezelligheid en bovendien dan wordt je wereldje snel heel klein. De ervaring is dat wanneer je langere tijd minder kan, dan wordt het voor de omgeving moeilijk om hier rekening mee te blijven houden. Voor hun gevoel ben je beter dus kun je weer gewoon mee doen. Want niemand is zo lang moe en zal het wel tussen de oren zitten of moeten mensen zich niet zo aanstellen of je groeit simpel weg uit elkaar. Ze blijven niet bewust weg maar zo loopt het soms. Mensen met chronische vermoeidheid stoppen op een gegeven moment vaak ook met het uitleggen. “Ik heb al zo vaak uitgelegd hoe het zit maar ze doen er niets mee”
Vermoeidheidsklachten zijn ongrijpbaar
Aan de ene kan is de vermoeidheid van zichzelf al niet zichtbaar. Ja, de mensen die jou goed kennen zien het wel aan jou. Maar de mensen die iets verder van je af staan zien niets. Vaak zet je ook nog eens een masker op waardoor het helemaal niet meer te zien is. Naast dat er dus niet aan je te zien is zijn vermoeidheidsklachten zijn ook nog eens ongrijpbaar voor jezelf maar zeker ook voor de mensen in jouw omgeving. De ene keer kun je wel naar een verjaardag en de andere keer ben je te moe? Hoe zit dat? Of erger nog je kunt wel naar een feestje maar werken kun je niet. Leg dat eens uit. De eerste keer wil je dat nog wel doen maar op een gegeven moment hoop je of verwacht je dat mensen het wel snappen. Bovendien wil je er zelf ook niet teveel aandacht aangeven want je wil niet bekend gaan staan als een klager. Het gevolg is dat de vermoeidheidsklachten vooral binnen de eigen kring zichtbaar blijven. Thuis zet je je masker af en stort je in, lig je misschien wel dagen op bed of op de bank om bij te komen van dat ene leuke uitje.
De gevolgen van vermoeidheidsklachten
Ik zie dit veel en vaak gebeuren bij de mensen die in mijn praktijk komen. Het wereldje om je heen wordt kleiner. Werk valt mogelijk weg. Alleen echt goede vrienden blijven komen maar daar om heen valt steeds meer weg. En de reactie daarop is bij iedereen verschillende. Binnen die groep zie ik mensen die ondanks hun chronische vermoeidheidsklachten en de bijbehorende belemmeringen vrolijk en optimistisch blijven. Ondanks alles proberen zo optimaal mogelijk te genieten van alles en iedereen wat wel is gebleven. Door dit enthousiasme vaak over grenzen gaan. Hun enthousiaste hoofd wil meer dan hun lijf kan. Elke keer weer dagen bij moeten komen is zacht gezegd balen. Ze weten wel dat ze niet teveel moeten doen maar komen daar vaak pas te laat achter.
“vermoeidheidsklachten kunnen invaliderend zijn”
Dan heb je ook nog een andere groep die graag de vermoeidheidsklachten uit de onzichtbaarheid willen halen en vervolgens hier veel aandacht voor vragen door te delen wat ze allemaal niet meer kunnen. Social media is hier een handige plek voor. Ik heb hier altijd een dubbel gevoel over. Want ja ik vind ook zeker dat er meer bekendheid over en erkenning moet komen voor de beperkingen die vermoeidheidsklachten met zich mee brengen. Zeker instanties en sommige artsen mogen de invaliderende gevolgen van vermoeidheidsklachten soms wel wat serieuzer nemen. Echter hoe goed is het voor jou? Wordt je er zelf beter van? Als jij veel aandacht geeft aan wat je allemaal niet kunt dan wordt je daar in ieder geval niet vrolijker van.
Ik zie uitspraken als, “ik kan waarschijnlijk nooit de opleiding tot verloskundige volgen want ik zie niet hoe ik dat moet doen met mijn vermoeidheidsklachten” of “wanneer je chronisch vermoeid bent kunt je niet werken, geen sociale contacten onderhouden en niet je huishouden zelf doen” voorbijkomen. Ik zeg niet dat ze niet waar zijn maar wanneer je ze anders formuleert kun je zomaar opeens meer mogelijkheden zien. En van mogelijkheden wordt je blij. Als voorbeeld. Ik zal op zoek moeten op welke manier ik wel die opleiding tot verloskundige zou kunnen volgen. Of “wanneer je chronisch vermoeid bent moet je het huishouden, werk en sociale activiteiten goed plannen.”
Chronisch vermoeid
Wat vast staat is dat wanneer je chronisch vermoeid bent dat moet je je dagelijks leven anders gaan inrichten. De meesten passen zelf al het een en ander aan. maar blijven over grenzen gaan. Vooral om dat ze eigenlijk niet goed weten wat hun grenzen zijn en welke keuzes ze kunnen maken.
Wanneer je weet hoe je dingen anders kunt doen en welke keuzes je kunt maken kan het maar zo eens zijn dat je vermoeidheidsklachten afnemen of in ieder geval mee te leven valt. En dat kan zelfs nog een heel leuk en zinvol leven zijn.
Met de online cursus “Meer dan Moe” help ik je stap voor stap dit te bereiken. De 5 stappen uit het ebook staging2.ergotherapielavie.nl nemen we uitgebreid door in 20 modules. Modules met informatie en opdrachten om echt je vermoeidheid de baas te worden. Kijk op staging2.ergotherapielavie.nl/online-cursus voor meer informatie.
Meer foto's