De opgeslagen keileem is bedoeld voor het herstel van de lokale waterhuishouding en zal worden aangebracht op de bodem van de aanwezige poelen in het reservaat. Na enkele jaren is op de bult een mooie vegetatielaag ontstaan. Aantrekkelijk genoeg voor het roodbruine beest want inmiddels ben ik haar al tot op twintig meter genaderd en zijn we honderd foto’s en een half uur verder.
Dan is het genoeg en pak ik mijn boeltje voor de wandeling. Maar, grrrr, voor ik ook maar een stap gezet heb begint het te regenen, hard te regenen. Gelukkig ben ik dankzij dit onverwachte tafereeltje niet nat geworden en ga ik maar weer terug naar huis.
Na dik vier uur en meer dan 10 mm neerslag klaart het eindelijk op. De laarzen gaan aan en dit keer ga ik recht op het doel af. En ja hoor, opnieuw hoor ik de roep van de koekoek. Dit opwindende nieuws deel ik met een Luttenberger met aangelijnde hond en hij is heel stellig; “Als de koekoek roept is er nog meer regen op komst, let maar op.” Pas bij de eerstvolgende bui krijgt hij gelijk.
Nog voor ik een mooi plekje heb opgezocht komt de koekoek op korte afstand in de struiken achter de rietkraag zitten. Wat een mazzel om deze schuwe en fascinerende vogel van dichtbij te mogen zien. Het is, met zijn blauwgrijze bovenzijde, een mannetje. Dan is op afstand nog een 2e roepende exemplaar van deze zeldzame soort te horen. Tjonge jonge, wat een onverwacht verrassende wandeling. Mooi man!
Meer foto's