In mijn geboortedorp Raalte werden dit jaar zeven lintjes uitgereikt. Dat hadden er natuurlijk acht moeten zijn. Ik heb namelijk ook een blauwe maandag wat vrijwilligerswerk gedaan: ramen gelapt bij een dame op leeftijd, een printer aangesloten bij een oude man en wat tuinwerkzaamheden bij een jong stel. Bovendien schuif ik in de supermarkt altijd de achterste producten van de bovenste plank naar voren zodat iedereen er bij kan. Kleine moeite.
Eigenlijk had ik me er al op ingesteld dat ik me op donderdag 27 april bij het gemeentehuis in Raalte moest melden. Mijn vrouw, die er meestal wel voor in is om op vrije dagen iets leuks te doen, had die dag niets gepland. Dat vond ik al verdacht. Bovendien zei ze: “laten we vroeg opstaan, dan hebben we nog wat aan de dag”. Ik vond het allemaal wel erg voor de hand liggend, maar besloot het spelletje mee te spelen.
Totdat ik de volgende dag vroeg wat ik aan moest doen. Dat maakte haar namelijk niet uit. Ik trok mijn joggingbroek uit de kast om een reactie uit te lokken, maar er kwam niets. En toen ik om half twaalf nog in mijn oude kloffie aan de ontbijttafel zat, begon het langzaam tot me door te dringen. Ik werd die dag niet op het gemeentehuis in Raalte verwacht.
Misschien heb ik de afgelopen maanden teveel vijanden gemaakt met deze stukjes in de krant. Keukenverkopers, treinreizigers en PVV-stemmers waren al niet blij met me en gezien de boze mailtjes die ik kreeg, kan ik Jezus voortaan ook maar beter links laten liggen. Ik zal wat aardiger zijn, misschien mag ik dan volgend jaar naar het gemeentehuis. En anders wacht ik wel tot mijn zoon of dochter echt gaat trouwen.
Meer foto's