’Cry no more, feeling all alone and insecure
You have been going through these stages
Now it’s time to turn the pages
We’re gonna stand in line
And not give up but walk that road
That everybody goes
Through lights and shadows’
Zong OG3NE van de week zo prachtig. Dit ging over hun moeder, die ernstig ziek is en de dood in de ogen kijkt. Zij geven aan dat hun (de) moeder door de lichte en donkere emoties gaat beseffen dat ze meer is dan ze lijkt in haar ziekte. Dat ze een engel is, gezonden uit de hemel. Hier op deze aarde is de zichtbare werkelijkheid ook verdeeld in licht en donker, goed en kwaad, geldt het recht van de sterkste, de rijkste of machtigste. Hoe kunnen we daarmee omgaan? We lopen allemaal onze eigen weg totdat elke cel van ons lichaam en wezen beseft en uitstraalt dat het universum geen verschil maakt tussen rijk en arm, ziek of niet, Moslim of Christen. Dat we allemaal zonen en dochters zijn van een en dezelfde Vader/Moeder.
Als bijscholing doe ik dit keer EHBO opnieuw. Ik wil deze weer aanpassen aan de nieuwe tijd, want hoe kan ik / hoe kunnen we ons staande houden in een wereld waar een terroristische aanslag ook zomaar op Ribs & Blues of Stöppelhaene kan gebeuren. Hoe kan ik/ kunnen we omgaan met het leven als het ineens helemaal anders wordt. Wat als we moeten vluchten? Hoe gaan we om met vluchtelingen die overal schijnen te zitten juist nu we ze met man en macht buiten ons Salland, onze deuren en grenzen willen houden?
Gaan we het ontkennen, onze kop in het zand steken? Gaan we er moedeloos en/of depressief van worden? De donkere kanten laten overheersen? Nee! We zijn toch allemaal vluchtelingen en ieder mens die de moed heeft om de oversteek te maken – en daarbij soms letterlijk de dood in de ogen kijkt – heeft een reden om hier op aarde te zijn. En het is niet aan mij of jou om te beoordelen of die reden juist is of niet. Zo kunnen we ons meer en meer realiseren dat wat we doen en wat we zien niet is wat we zijn.
Auteur en inspirator Yasmin Verschure komt 30 mei naar Salland. Zij was een half jaar met de vluchtelingen in (de kampen van) Griekenland. Ze leefde, zoals ze het zelf zegt, tussen zeventig culturen. Yasmin: ‘Nooit voelde ik medelijden. Nooit had ik de behoefte om te betuttelen. Wel voelde ik mededogen en sloeg voortdurend mijn armen om mensen heen. ‘Ik kan niets voor je doen. Maar weet dat je het nooit alleen hoeft te doen. Want ik ben hier – altijd en eeuwig…’ I love you…’. Hoe doet ze dat en hoe doet ze dat daar.
Reageer gerust als je meer wilt weten. Info@carolienjonkman.nl.
Cry no more, feeling all alone and insecure
You have been going through these stages
Now it’s time to turn the pages
We’re gonna stand in line
And not give up but walk that road
That everybody goes
Through lights and shadows’
Zong OG3NE van de week zo prachtig. Dit ging over hun moeder, die ernstig ziek is en de dood in de ogen kijkt. Zij geven aan dat hun (de) moeder door de lichte en donkere emoties gaat beseffen dat ze meer is dan ze lijkt in haar ziekte. Dat ze een engel is, gezonden uit de hemel. Hier op deze aarde is de zichtbare werkelijkheid ook verdeeld in licht en donker, goed en kwaad, geldt het recht van de sterkste, de rijkste of machtigste. Hoe kunnen we daarmee omgaan? We lopen allemaal onze eigen weg totdat elke cel van ons lichaam en wezen beseft en uitstraalt dat het universum geen verschil maakt tussen rijk en arm, ziek of niet, Moslim of Christen. Dat we allemaal zonen en dochters zijn van een en dezelfde Vader/Moeder.
Als bijscholing doe ik dit keer EHBO opnieuw. Ik wil deze weer aanpassen aan de nieuwe tijd, want hoe kan ik / hoe kunnen we ons staande houden in een wereld waar een terroristische aanslag ook zomaar op Ribs & Blues of Stöppelhaene kan gebeuren. Hoe kan ik/ kunnen we omgaan met het leven als het ineens helemaal anders wordt. Wat als we moeten vluchten? Hoe gaan we om met vluchtelingen die overal schijnen te zitten juist nu we ze met man en macht buiten ons Salland, onze deuren en grenzen willen houden. Gaan we het ontkennen, onze kop in het zand steken? Gaan we er moedeloos en/of depressief van worden? De donkere kanten laten overheersen? Nee! We zijn toch allemaal vluchtelingen en ieder mens die de moed heeft om de oversteek te maken – en daarbij soms letterlijk de dood in de ogen kijkt – heeft een reden om hier op aarde te zijn. En het is niet aan mij of jou om te beoordelen of die reden juist is of niet. Zo kunnen we ons meer en meer realiseren dat wat we doen en wat we zien niet is wat we zijn.
Auteur en inspirator Yasmin Verschure komt 30 mei naar Salland. Zij was een half jaar met de vluchtelingen in (de kampen van) Griekenland. Ze leefde, zoals ze het zelf zegt, tussen zeventig culturen. Yasmin: ‘Nooit voelde ik medelijden. Nooit had ik de behoefte om te betuttelen. Wel voelde ik mededogen en sloeg voortdurend mijn armen om mensen heen. ‘Ik kan niets voor je doen. Maar weet dat je het nooit alleen hoeft te doen. Want ik ben hier – altijd en eeuwig…’ I love you…’. Hoe doet ze dat en hoe doet ze dat daar.
Reageer gerust als je meer wilt weten. Info@carolienjonkman.nl.
Meer foto's