Heel erg was dat natuurlijk niet: als boerderijhond leef je in een geïsoleerde omgeving en uiterlijk vertoon is nauwelijks van belang. Omdat de twaalfjarige Mitsie echter ook een stijve motoriek aan het ontwikkelen was én ik een beginnende vorm van dementie vermoedde, trok ik met haar naar de Heinose dierenarts.
Nog in sportoutfit gestoken, een tenniswedstrijd kan wel eens net te lang duren, hees ik de als een espenblad trillende Mits op de behandeltafel. De dierenarts had de ideale combinatie van kordaatheid, helderheid en empathie. ‘Het is natuurlijk al een oude hond’, stelde hij terwijl hij een kammetje door de vacht haalde.
‘Geen vlooien.’ Eczeem was de diagnose. De arts presenteerde drie mogelijke manieren van aanpak. We kozen voor Prednoral, een algemene ontstekingsremmer in pillenvorm die de oude hondendag zou kunnen verlichten voor een redelijke prijs. Toen ik Mitsie terug op de vloer zette trokken er pijnscheuten door mijn rug en knieën. Mijn heimelijke grimas ontging het geoefende medische oog van de dokter echter niet: ‘Denk erom hè. Het is alleen voor de hond.’
staging2.brettsnap.nl
brettcolumn@hotmail.com
Meer foto's