De dames stoppen met de organisatie omdat de concurrentie met andere groepsreizen met uiteenlopende bestemmingen steeds meer toeneemt en de belangstelling voor bedevaartstochten is teruggelopen. “Mensen hebben meer keuze”, zegt Betsie die dit jaar voor de 29-ste keer mee gaat voor de verzorging en begeleiding. “Dat is een gegeven. Om die reden werd in tegenstelling tot vroegere jaren ook niet meer jaarlijks vanuit Heeten een reis naar Lourdes georganiseerd. Mensen kijken anders tegen de kerk aan. Het is de tijdsgeest waarin we nu leven. Bovendien word ik dit jaar 69 jaar. Voor mij is het een keer mooi geweest. Ik kan niet eeuwig blijven doorgaan.” Joke en Angela die de reis respectievelijk voor de achttiende en tiende keer gaan meemaken, blijven de contactpersonen voor Heeten en Nieuw Heeten, want vanuit de parochie Heilig Kruis en het Aartsbisdom blijven de Lourdesreizen bestaan.
Ontmoeting
De ‘Drie Eenheid’, zoals ze in de stad van de vele heiligdommen worden genoemd, kijkt na jaren voet op Zuidfranse bodem te hebben gezet met veel voldoening terug. Betsie: “Iedere reis is bijzonder en de beleving is elke keer anders. Hoe? Dat is moeilijk onder woorden te brengen. Je voelt en ervaart het. Daar spreekt men de taal van de ontmoeting. De combinatie van geloof en vakantie geeft deze reizen voor mensen kracht om er weer een jaar tegen aan te gaan. Ze hebben van horen zeggen dat het daar zo mooi is. Maar niemand kan dat overbrengen, dat moet men zelf ervaren”, weet Betsie uit ervaring.
Joke vult aan: “Als individu ga je op stap, maar je komt terug als één grote familie. Jongeren ervaren dat ook zo. Het ´wij samen gevoel´ komt daar heel sterk naar voren. Maar ook de echtheid van mensen in de gesprekken en ontmoetingen is daar heel sterk. Natuurlijk is er vreugde, maar ook verdriet. Alles gaat ook niet altijd van een leien dakje. Ook wij moesten als begeleiding wel eens improviseren en het schaap met vijf poten zijn om het een en ander in goede banen te laten leiden.”
Sterk
Angela noemt in dat kader de extra zorgen rondom de ziekte van haar inmiddels overleden vader tijdens zijn verblijf in Lourdes. “Lourdes was voor hem een stuk geloofsbelevenis afgewisseld met vakantie. Tijdens zijn twintigste verblijf werd hij ziek en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Oei, oei wat was die man ziek”, herinnert Angela zich.
“Het enige wat ik kon doen, was bij hem zijn. Grote vraag was of mijn vader met de groep weer mee naar huis kon. Dat ging, maar ik had op de terugreis in het vliegtuig steeds het gevoel dat hij er tussen uit zou knijpen. Heel spannend allemaal. Eenmaal terug in Nederland slaakte ik een grote zucht van verlichting. Thuis is hij een jaar later in 2009 alsnog overleden. Heel jammer, maar ik kijk wel heel dankbaar terug op het feit dat ik dit samen met hem heb mogen meemaken. Het maakt je sterk. Mijn vader was altijd dankbaar voor die mooie dagen.”
Afscheid
De dames zullen tijdens hun laatste bedevaart ongetwijfeld met een vleugje weemoed terugkijken op alle Lourdesreizen die ze als begeleiders hebben mogen meemaken. Herinneringen zullen levend blijven. Dat staat buiten kijf. Of zoals Betsie het verwoordt: “Ik zie deze laatste reis als een afscheid van Lourdes, maar niet van Maria. Het was mijn levenswerk. De mooiste herinneringen? Dat zijn er te veel om op te noemen.”
“Maar de geboorte van mijn kleindochter, nu zeven jaar geleden toen ik in Lourdes was, zal me heugen. Ik wilde thuis blijven, maar mijn schoondochter zei: ‘Ga maar en bid voor ons dat alles goed mag gaan’. En ja, toen het telefoontje kwam, had ik het even niet meer. Bijzonder was ook de reis toen mijn dochter Monique met ons meeging.”
Meer foto's