Een aanbod in deze krant voor een serie tennislessen, samen met mijn lieve beterhelft, bij de tennisvereniging Ramele leek me leuk. Zo maakte ik op een koele donderdagavond kennis met André Mekers. André is sinds 1994 clubtrainer, heeft een stroom tennissers met veel, weinig, nog minder en helemaal geen talent voorbij zien komen, maar dat heeft zijn humeur nooit verpest. Integendeel, André is wat je het type olijke oefenmeester kunt noemen. Even de warming up en dan gaan we beginnen, zo klonk het enthousiast. En toen ging het dus direct fout bij mij, zweepslag. Het doet net zo zeer als het klinkt.
Het was natuurlijk de schuld van mijn tegenspeelster; blond, niet helemaal piep meer, maar wél vergeleken met mij. Dan wil je een verkeerd teruggespeelde bal toch snel even halen. Wijsheid komt niet altijd met de jaren. Zo kon ik na vijf minuten naar de auto strompelen aan de zijde van mijn beterhelft. Toen ik enkele dagen daarna telefonisch een artikel maakte over het nieuwe walking football bij Rohda Raalte met Chris van der Woude gaf me dat de nodige troost. Chris is nog minder piep dan ik, maar tennist, biljart en gaat gewoon meedoen aan dat wandelende voetbal. Misschien is bewegen toch wel gezond.
Dat van die zweepslag heb ik trouwens op Facebook gezet. Het leverde veel reacties op. Vrouwen zijn meelevend en wensen je beterschap, mannen dus niet. Die lachen je uit. ‘Eigen schuld, dikke kuit’, ‘prutser’, van die dingen dus. Naar soort mensen, die mannen.
Om wat rond te kunnen strompelen, had ik krukken nodig, dus ging mijn lieve beterhelft die ophalen bij Carinova. Misschien kunt u beter kopen dan huren, zo kreeg ze te horen, want als zoiets een keer gebeurd is, dan kan het nog veel vaker gebeuren. Dat vond ik niet bepaald geruststellend of motiverend. Ik zag het echter verkeerd. Als je zelf krukken hebt, dan heb je die nooit meer nodig. Net zoals met verzekeringen zeg maar. Of tennisrackets in mijn geval.
Meer foto's