“Bij Dauwpop kon ik inmiddels de opa zijn van sommige jonge bezoekers. Ook muzikaal gezien werd de kloof net wat te groot, al vond ik het prachtig om daar afgelopen jaar eens als gewone bezoeker rond te lopen. Het mooie van Ribs en Blues is dat daar geen echte bovengrens aan de leeftijd is. Sommigen van die grijze kopjes zie ik jaar in, jaar uit weer terug”, zo zegt de zelf ook met mooie grijze lokken getooide Harmsen.
Een mooi grijs of blauw gilet, wit T-shirt en spijkerbroek zijn het vaste uniform voor het Raalter festival. “Als presentator ben je medebepalend voor de sfeer, maar het draait om de band, de artiest. Je moet het podium opkomen met een lach, relaxt en enthousiast zijn, maar niet opstokerig. Van te voren probeer ik wat meer te weten te komen over de bands voor zover ik die nog niet ken. Voor elk optreden praat ik in ieder geval even met ze en leg uit wat ik wil gaan zeggen. Zeker Amerikaanse bands zijn een presentator meestal niet gewend bij optredens, maar vinden het geweldig.”
Beast of the East
Artiesten zijn sowieso heel verschillend, zo heeft hij afgelopen decennia gemerkt. “Iemand als de Amerikaanse bluesrocker Walter Trout, die dit jaar weer komt, is van te voren erg geconcentreerd. Die moet je dan niet te veel lastig vallen. Andere bands zijn gespannen als zij die grote tent en al die bezoekers zien. Die probeer je dus wat gerust te stellen. Soms halen ze grappen met je uit. Popa Chubby bijvoorbeeld. In mijn vaste gedichtje van vier regels als aankondiging moest voor deze gitaargigant uit New York de term ‘The Beast of the East’ staan. Dan begin je zoals afgesproken met de aankondiging en vervolgens begint hij daar door heen te raggen op zijn gitaar. Met een vette lach naar mij. Dan wacht je maar rustig even af en je gaat gewoon verder als hij ophoudt. Dat zijn best leuke momenten.”
“Als presentator moet je zeker een goede tekst hebben maar ook kunnen improviseren. Ingaan op de actualiteit bijvoorbeeld. Dat Rohda kampioen was geworden. Een keer was een klein meisje haar ouders kwijt. Ik heb haar mee het podium opgenomen en gezegd dat haar ouders weggelopen waren. Geweldige hilariteit bij het publiek. En dat meisje vond het prachtig.”
Toiletrollen
“Of toen er bij FC Groningen op een zaterdagavond toiletrollen in het stadion in de brand waren gestoken. Bij de eerste aankondiging even na 1 uur zondagmiddag bij Ribs en Blues heb ik gezegd dat de organisatie dat hier in Raalte wilde voorkomen. Daarom zou er heel weinig toiletpapier zijn op de toiletten. Ga even snel nu het nog kan, voegde ik daaraan toe. Hoor ik ’s avonds toevallig twee dames die van het toilet terugkomen tegen elkaar zeggen: ‘Het valt best mee, er is nog steeds genoeg toiletpapier’. Prachtig toch.”
Harmsen, in het dagelijkse leven salesmanager voor spuitgietmatrijzen en automatiseringsapparatuur, noemt zichzelf een echte muziekliefhebber. “In mijn jonge jaren was ik gitarist in een bandje. Je denkt aan eeuwige roem, maar we hadden al snel door dat dat het niet zou worden. Gebrek aan echt muzikaal talent, denk ik toch. Nu speel ik weer geregeld gitaar en zing soms met onder meer Rob Telgenkamp in de band Southbound. Eerst vooral Southern rock en bluesrock, nu wat meer classic rock. In ieder geval nummers die we leuk vinden. En crowdpleasers dus.”
‘My job’
Maakt het hem uit of hij een wereldband als Status Quo of Beach Boys moet aankondigen of een regionale band als The Grand East uit Diepenheim? “Absoluut niet. Al ben ik best trots dat ik de enige presentator in Nederland ben die De Dijk mag aankondigen. Die band begint elk optreden met een vast muzikaal intro, alleen ik heb ze al vier of vijf keer mogen aankondigen bij Dauwpop en Ribs en Blues. Ze kennen je en vertrouwen je. Mooi vond ik de reactie van Jools Holland toen ik hem vertelde wat ik ging zeggen. That’s my job, zei hij direct lachend. Je bent natuurlijk een beroemde BBC-presentator of niet.”
Niet altijd gaat een aankondiging even goed, vooral als de band niet meewerkt. “Je bent klaar met een enthousiaste aankondiging, dan heb je de goede stemming bij het publiek en vervolgens komt zo’n artiest het podium op slenteren en begint wat te pielen met de apparatuur. Ik mag het misschien niet zeggen, maar er zijn bands die absoluut niet beseffen dat zij er zijn voor het publiek. En niet andersom. Zonder dat publiek kunnen ze net zo goed in hun garage gaan spelen. Ik moet eerlijk zeggen dat dat bij Ribs en Blues met al die blues- en rootsbands eigenlijk nooit gebeurt. Dat zijn bijna altijd plezierige en enthousiaste musici die het geweldig vinden hoe de mensen van geluid, licht en organisatie voor hen in touw zijn. Wauw, zelfs een eigen kleedkamer hoor je dan. Als ik tijd heb, dan sta ik graag bij het kleinere Deltapodium. Die bands ken je meestal niet en dan is het soms verrassend goed.”
Joint
En backstage, is dat een wereld van seks, drugs en rock’n roll? “Dat valt wel mee,” zo houdt de Nijverdaller zich eerst op de vlakte. Later licht hij toch een tipje van de sluier op. “De Engelse band The Hokie Joints deed hun naam eer aan. Zelden zo’n grote joint gezien.” Bier en andere alcoholische versnaperingen zijn er voor Harmsen ook niet bij. “Op zaterdag en zondag kom ik met de auto naar Raalte. Dat is een mooie stok achter de deur om het bij koffie en fris te houden. Alleen op maandagmiddag, tweede Pinksterdag, probeer ik vervoer naar huis te regelen. Na de allerlaatste afkondiging ga ik dan backstage op een bankje met een paar blikjes bier zitten genieten. De hele organisatie is dan druk met de afbouw en afbraak, dat vind ik prachtig om te zien. Net zoals ik de hele sfeer bij Ribs en Blues trouwens geweldig vind. Je merkt elk jaar weer dat die mix van opa’s, oma’s, vaders, moeders en kinderen voor zo’n ontzettend relaxte sfeer zorgt. Zelfs de allerstoutste jongens gedragen zich netjes.”
Meer foto's