Ik mos bie Boertie weane ömdet ik mien leasbrille – die an een koartie öm mien hals hangt – wear ‘ns ‘eplet hadde, toen ik eans teeng an was goan stoane. “Och, eam noar de brillenboer, dan zet ze det ollemoal wel wear terechte”, zei ik stoer toen mie det geböaren.
Stoer. Mar earstens was ik agis niet blie ömdet ik heel wies benne met mien brillegie. Het is een rood rond Youp-montuur, bie gebrek an diploma’s liek ik doarmet best intellegent. Vind ik…
En twiddens, toen Ewald van Boertie de boel wear in het gareel ebuugd had en ik dus de brille wear goed op de neuze had, las ik op een börd an de balie det ik niet bie een brillenboer wasse. Nee, ik was bie een heuse opticiën. En zeg nooit brillenboer teeng een opticiën!
Baas Ewald heet Diekman. Zien winkel heet Boertie. Mar het is gin brillenboer. Heel verwarrend. En dan roept ze ok nog bie binnenkomst: “Kiek, doar hebbe wie Denne van Knöldert.”
“Ie ziet scherp”, gaf ik Liedeweide as antwoard, want die reup mie – van hillemoal achteruut de winkel – tegemoet.
“Det weet ik nog zo net niet”, gaf ze als antwoard. “Ik passe net mien neeje lenzen.”
“Valt het dan met, wat ie ziet?” probearen ik vöarzichtig. Want wie kent mekare al van de middelbare schoele en det is toch zo mar wear veartig joar terugge.
“Ik geleuve det disse lenzen toch nog wat onscherp bent,” gaf ze oog-opmeter Wiebe terugge.
Mar ok al klinkt Wiebe niet echt van uut disse streek, hij kent de plaatselijke humor goed zat öm van die opmerking niet van slag te raken: “Zulle wie dan disse lenzen dan mar doene?”
Denne van Knöldert
Meer foto's