Maar Seb (zang/gitaar) en zijn broer Paul (bas) uit Wijhe en drummer Jesper Albers maken wel verdomd fijne rockmuziek. Hun nieuwe plaat Waiting to Derail is net uit. En zo waar, na jaren ploeteren in obscure zalen en kroegen, lijkt de band momentum te hebben gekregen. Er hangt een hype rond die nieuwe schijf. Niet alleen nationaal, maar ook internationaal.
Niet voor niets is Paceshifters recentelijk getekend door het prestigieuze internationale boekingskantoor ITB, dat ook de belangen behartigt van acts als Biffy Clyro, Blink-182, Guns n’ Roses, Bob Dylan en Adele, om er maar enkele van de honderden te noemen. Dat betekent dat internationale tours, wellicht in het voorprogramma van een grote act, in het verschiet liggen. Seb en Paul blijven nuchter. Eerst zien, dan geloven. “We merken wel om de mensen om ons heen dat er over ons gepraat wordt. Met name door mensen uit de muziekindustrie.”
John Coffey
En dat is dus wel eens anders geweest. Het was in de afgelopen jaren niet altijd gemakkelijk voor de heren. En dat terwijl het wel zou moeten kunnen, zo zagen ze. Een veel hardere band als John Coffey maakte een stormachtige opmars door, maar die maakte er onder leiding van een overactieve frontman live echt een feestje van. “En dat doen we niet. Dat ontbreekt een beetje bij ons. Als het publiek losgaat vinden we dat heel vet, maar daar draait het niet allemaal om. Daar vinden we onze muziek trouwens ook te belangrijk voor, die staat boven het feestje ”, zegt Seb.
Bovendien maakt Paceshifters ook niet van zulke harde muziek. Stevig dat wel. En dan met name geïnspireerd door grungeacts als Nirvana, Dinosaur Jr, Smashing Pumpkins en Therapy?. Maar ook met het poppy karakter van de muziek van Ryan Adams (niet voor niets is de titel van hun nieuwe, Waiting to Derail, een knipoog naar het gelijknamige nummer van Adams’ eerste band Whiskeytown). Muziek die eigenlijk uit de mode was, (maar nu weer terugkomt). Lastig allemaal.
Bucket
Het duurde dan ook jaren voordat de band mocht spelen op Noorderslag. Het festival prefereerde rammelende indie-bandjes met amper één single boven de inmiddels ervaren rockmachine die Paceshifters is. Maar afgelopen jaar stonden ze er dan eindelijk. “Dat was echt een fucking goede show”, stelt Seb. “Deze keer echt! En iedereen vond het vet! We hopen dat we er een aantal festivaloptredens aan over gehouden. Er zijn na die show in elk geval iets van zeven opties gezet.”
De kentering werd ingezet na het uitbrengen van de derde plaat ‘Breach’ in 2014. De heren verkochten bij hun cd-presentatie de grote zaal van Hedon uit. En dat lukt niet elk aanmodderend bandje. Er volgden tours door Nederland, optredens op grote festivals in heel Europa en een tour van zes weken met White Cowbell Oklahoma en Big John Bates door Canada. “Dat was best pittig. We gingen dat hele land door. En het was midden in de winter. Min dertig. Fucking koud. Budget was er amper. Door subsidie konden we een busje regelen. We moesten van enkele dollars per dag rondkomen. En daar kreeg je van de zaaleigenaren ook echt geen bier. Tenminste niet zoals in Nederland. Een bucket met ijs met drie flesjes erin, dat was het, als je geluk had. En een biertje kostte daar 7 dollar. Maar misschien maar goed ook dat het daar zo duur was, anders waren we elke dag van de kaart geweest. Het was best afzien, die tour was ook niet heel succesvol. We stonden vaak voor halflege zalen. Maar wel een mooie ervaring!”
Rode draad
Een showcasefestival in Los Angeles leverde hen later de nodige contacten in Amerika op. “Iedereen had het na ons optreden over ons. Iedereen wilde met ons praten. Op een gegeven moment kwam er een vent naar ons toe, aardige kerel trouwens, en met hem raakten we in gesprek. Toen vroegen we hem wat hij deed? Bleek-ie manager te zijn van ‘a band called Biffy Clyro. ‘Oh fuck!’ Hij heeft ons daarna in beeld gebracht bij ITB.”
En ondertussen werd het tijd voor een nieuwe plaat. De heren maakten een verlanglijstje met daarop hun favoriete producers. Uiteindelijk werd het Chris ‘Frenchie’ Smith, die eerder werkte met Dandy Warhols en Slayer. Augustus vorig jaar togen de Paceshifters naar Austin in Texas om daar de plaat op te nemen. Daar maakten de heren ook mee hoe, toen nog presidentskandidaat, Donald Trump, de meningen verdeelde. Niet dat ze nou ineens een politieke band worden, maar toch wil de plaat wel wat zeggen. Seb: “Over hoe je het idee krijgt dat je aan het wachten bent tot alles naar de kloten gaat. De politiek, het milieu, maar ook de muziek. Luister naar de radio, da’s ook niet veel soeps.” Paul: “De rode draad is wel dat de dingen uit de hand aan het lopen zijn. Niet voor niets staat op de hoes een kind dat met een scheikundedoos aan het spelen is. De gedachte erachter is dat je ook met zo’n speelgoed-doosje ook een bom kunt maken.”
Zwembad
De zes weken die ze in Austin doorbrachten vulden ze met opnames en uitjes. “De technicus van onze producer was Sean Rolie. Hij nodigde ons op een gegeven moment uit bij zijn vader. Dus wij ernaartoe. Kwamen we daar bij een oprijlaan met een dikke poort. Stond erboven ‘Roliewood’. Wij verder rijden. Nog een poort. Toen kwamen we daar bij een enorm vette villa. Groot zwembad erbij. Een boot in het meer erachter. We keken onze ogen uit. Wat bleek nou, zijn vader was Gregg Rolie. Hadden wij ook nooit van gehoord, maar hij was wel oprichter/toetsenist van Santana en Journey. Hele grote bands. Gregg heeft Black Magic Woman van Santana geschreven en gezongen. Een echte rockmiljonair! Hij is nu op tour met Ringo Starr! Lagen we daar met Gregg in het zwembad naar onze plaat te luisteren. Hij liep later ook nog weg om hem met de koptelefoon te luisteren! Hij vond hem supervet.”
En nu is het dus afwachten wat er gaat gebeuren. In Nederland komt de plaat uit bij Goomah. De band is in vergevorderde gesprekken met een platenmaatschappij die de plaat wereldwijd zal uitbrengen. Maar eerst wacht een kleine clubtour in Nederland. De cd-presentatie in Hedon op 8 april is al uitverkocht, net zoals de show in Rotterdam. Ook staan de heren op Dauwpop en de Zwarte Cross. En daarna? “Het is afwachten. We hopen dat we internationaal kunnen spelen. Nederland kennen we nu wel. Tweehonderd keer per jaar op de planken in elke uithoek van de wereld, daar gaan we voor!”
Meer foto's