Egbert heeft het verhaal al meerdere keren verteld. Zo’n zes/zeven jaar geleden leek er nog niks aan de hand. Hun supermarkt in Luttenberg draaide naar volle tevredenheid. Maar Greet kon niet aarden in het dorp, mistte Drenthe en het tweetal besloot weer terug te verhuizen naar Odoorn, waar ze vandaan kwamen. De lange reisafstand brak Egbert na verloop van tijd op en hij besloot de Coop van de hand te doen. Eventjes de tijd nemen om tot rust te komen en daarna zou vanzelf wel weer wat nieuws op hun pad komen. En dat kwam. Egbert liet zijn oog vallen op een Spar-supermarkt in Nieuw-Buinen.
“We zijn toen in 2013, wel goed overdacht, maar ook overhaast daarin gedoken. We moesten nogal investeren, er was nogal wat achterstallig onderhoud en bovendien was de omzet gekelderd. De vorige exploitant was te duur geworden en had daardoor veel omzet verloren. Daarover hadden we ook gepraat met de Spar. Zij wilden ons wel helpen. We konden geld lenen en zouden genoeg tijd krijgen om de boel weer op te bouwen. Maar al na vier, vijf weken begon de Spar te vragen om terugbetalingen. Bovendien was de winkel in nog slechtere staat dan we dachten. De cv en de heater liepen ook stuk. Uiteindelijk was het een kat in de zak. Had ik ook maar naar Greet geluisterd. Zij had er direct al een slecht gevoel bij. ‘Niet doen’, zei ze. Maar ja, ik moest en zou…”
Verjaardag
Egbert wist de omzet van de winkel met vele acties flink omhoog te duwen en won het vertrouwen van de bevolking. Maar het conflict met de Spar liep uit de hand. De steun van de keten bleef achter bij de beloften, zo vonden Egbert en Greet, Na acht maanden kon het stel de rekeningen niet meer betalen. “Op 22 februari 2014, mijn verjaardag, hebben we na flink wat geschreeuw met de Spar over en weer, de stekker eruit getrokken. Zoek het dan maar uit!”
Dat was echter tegen het zere been van de bevolking van Nieuw Buinen die zelfs met spandoeken actie voerde voor Tingen. Heel fijn die steun, maar Egbert en Greet en de Spar belandden voor de rechter. Een slepende rechtsgang volgde. Egbert en Greet namen verschillende baantjes. Alles om een faillissement te voorkomen. “Ik ging aan de slag bij een supermarkt in Veenoord, Greet werd taxichauffeur en pakketbezorgster.” Ondernemer Ben Timmermans, directeur van Hoornstra BV, een groot bedrijf in de water- en wegenbouw, besloot een bemiddelingspoging met de Spar te proberen. “Dan zouden we onze schuld bij de Spar voor 25.000 euro kunnen afkopen, waarvan Ben dan ook voor een aanzienlijk deel garant zou staan. Maar de Spar wilde niks. Een positief advies van de rechter, een positief advies van de curator, maar er was geen beweging in te krijgen.”
Recalcitrantie
Supermarktondernemer Wim Klein Horsman uit Lemele deed maanden later een nieuwe bemiddelingspoging. “Hij belde de Spar op on had een voorstel. ‘Als Tingen 30.000 betaalt, kan iedereen er een punt achter zetten.’ En toen kon het ineens wel. Maar op dat moment zaten we tussen de verhuisdozen omdat we van de bank uit ons huis moesten. We stonden op het punt om failliet te worden verklaard. Van ons hoefde het niet meer. Het was al te ver gekomen. Ja, dat was ook een stukje recalcitrantie. Als we ons failliet lieten verklaren, zou de Spar veel minder krijgen.”
Die trots hadden ze nog. Maar verder zaten ze aan de grond. De zon scheen niet meer. Maar eind vorig jaar nam Ben Timmermans weer contact op. “Hij had Hotel de Stee in Odoorn gekocht met het plan om er een appartementencomplex van te maken. Zijn vrouw stelde echter voor om het hotel open te houden en ons er als bedrijfsleiders op te zetten. Dat was goed nieuws! Voordat we bij de Spar in Nieuw Buinen waren geweest, hadden we daar ook al gekeken. Helaas lukte het toen niet om dat hotel over te nemen. Maar nu, jaren later, zitten we er alsnog.”
Buffelen
Op 17 februari begonnen ze bij het hotel dat is gevestigd in een historische boerderij. Bij de heropening kwamen veel van zijn oude werknemers uit Luttenberg ook weer langs. Het is de bedoeling om Hotel de Stee weer tot een succes te maken. Fietstoerisme genoeg. Egbert en Greet zijn begonnen om het hotel stapsgewijs een facelift te geven. Het café en het terras zijn al aangepakt. Terug naar de plattelandssfeer van vroeger. En plannetjes voor speciale activiteiten en arrangementen heeft hij al weer genoeg. “Maar we willen ook de lokale bevolking trekken. We gaan voor een herbergfunctie. Iedereen moet zich hier thuis voelen. Het bevalt heel goed. Mooi dat het ons is overkomen. Het is wel even wennen. In het weekend is het druk, daarna heb je soms dagen niks te doen. We komen uit de supermarkt wereld. Dat is andere koek. Maar het voelt als ‘eind goed al goed’. Nog twee jaar buffelen en dan hoop ik dat we een schone lei-verklaring krijgen. Dat we uit de schuldsanering kunnen. Dat we weer kunnen bouwen naar iets moois!”
Egbert heeft het verhaal al meerdere keren verteld. Zo’n zes/zeven jaar geleden leek er nog niks aan de hand. Hun supermarkt in Luttenberg draaide naar volle tevredenheid. Maar Greet kon niet aarden in het dorp, mistte Drenthe en het tweetal besloot weer terug te verhuizen naar Odoorn, waar ze vandaan kwamen. De lange reisafstand brak Egbert na verloop van tijd op en hij besloot de Coop van de hand te doen. Eventjes de tijd nemen om tot rust te komen en daarna zou vanzelf wel weer wat nieuws op hun pad komen. En dat kwam. Egbert liet zijn oog vallen op een Spar-supermarkt in Nieuw-Buinen. “We zijn toen in 2013, wel goed overdacht, maar ook overhaast daarin gedoken. We moesten nogal investeren, er was nogal wat achterstallig onderhoud en bovendien was de omzet gekelderd. De vorige exploitant was te duur geworden en had daardoor veel omzet verloren. Daarover hadden we ook gepraat met de Spar. Zij wilden ons wel helpen. We konden geld lenen en zouden genoeg tijd krijgen om de boel weer op te bouwen. Maar al na vier, vijf weken begon de Spar te vragen om terugbetalingen. Bovendien was de winkel in nog slechtere staat dan we dachten. De cv en de heater liepen ook stuk. Uiteindelijk was het een kat in de zak. Had ik ook maar naar Greet geluisterd. Zij had er direct al een slecht gevoel bij. ‘Niet doen’, zei ze. Maar ja, ik moest en zou…”
Verjaardag
Egbert wist de omzet van de winkel met vele acties flink omhoog te duwen en won het vertrouwen van de bevolking. Maar het conflict met de Spar liep uit de hand. De steun van de keten bleef achter bij de beloften, zo vonden Egbert en Greet, Na acht maanden kon het stel de rekeningen niet meer betalen. “Op 22 februari 2014, mijn verjaardag, hebben we na flink wat geschreeuw met de Spar over en weer, de stekker eruit getrokken. Zoek het dan maar uit!”
Dat was echter tegen het zere been van de bevolking van Nieuw Buinen die zelfs met spandoeken actie voerde voor Tingen. Heel fijn die steun, maar Egbert en Greet en de Spar belandden voor de rechter. Een slepende rechtsgang volgde. Egbert en Greet namen verschillende baantjes. Alles om een faillissement te voorkomen. “Ik ging aan de slag bij een supermarkt in Veenoord, Greet werd taxichauffeur en pakketbezorgster.” Ondernemer Ben Timmermans, directeur van Hoornstra BV, een groot bedrijf in de water- en wegenbouw, besloot een bemiddelingspoging met de Spar te proberen. “Dan zouden we onze schuld bij de Spar voor 25.000 euro kunnen afkopen, waarvan Ben dan ook voor een aanzienlijk deel garant zou staan. Maar de Spar wilde niks. Een positief advies van de rechter, een positief advies van de curator, maar er was geen beweging in te krijgen.”
Recalcitrantie
Supermarktondernemer Wim Klein Horsman uit Lemele deed maanden later een nieuwe bemiddelingspoging. “Hij belde de Spar op on had een voorstel. ‘Als Tingen 30.000 betaalt, kan iedereen er een punt achter zetten.’ En toen kon het ineens wel. Maar op dat moment zaten we tussen de verhuisdozen omdat we van de bank uit ons huis moesten. We stonden op het punt om failliet te worden verklaard. Van ons hoefde het niet meer. Het was al te ver gekomen. Ja, dat was ook een stukje recalcitrantie. Als we ons failliet lieten verklaren, zou de Spar veel minder krijgen.”
Die trots hadden ze nog. Maar verder zaten ze aan de grond. De zon scheen niet meer. Maar eind vorig jaar nam Ben Timmermans weer contact op. “Hij had Hotel de Stee in Odoorn gekocht met het plan om er een appartementencomplex van te maken. Zijn vrouw stelde echter voor om het hotel open te houden en ons er als bedrijfsleiders op te zetten. Dat was goed nieuws! Voordat we bij de Spar in Nieuw Buinen waren geweest, hadden we daar ook al gekeken. Helaas lukte het toen niet om dat hotel over te nemen. Maar nu, jaren later, zitten we er alsnog.”
Buffelen
Op 17 februari begonnen ze bij het hotel dat is gevestigd in een historische boerderij. Bij de heropening kwamen veel van zijn oude werknemers uit Luttenberg ook weer langs. Het is de bedoeling om Hotel de Stee weer tot een succes te maken. Fietstoerisme genoeg. Egbert en Greet zijn begonnen om het hotel stapsgewijs een facelift te geven. Het café en het terras zijn al aangepakt. Terug naar de plattelandssfeer van vroeger. En plannetjes voor speciale activiteiten en arrangementen heeft hij al weer genoeg. “Maar we willen ook de lokale bevolking trekken. We gaan voor een herbergfunctie. Iedereen moet zich hier thuis voelen. Het bevalt heel goed. Mooi dat het ons is overkomen. Het is wel even wennen. In het weekend is het druk, daarna heb je soms dagen niks te doen. We komen uit de supermarkt wereld. Dat is andere koek. Maar het voelt als ‘eind goed al goed’. Nog twee jaar buffelen en dan hoop ik dat we een schone lei-verklaring krijgen. Dat we uit de schuldsanering kunnen. Dat we weer kunnen bouwen naar iets moois!”
Meer foto's