Dankzij het speur- en archiefwerk van Richard Woolderink (Raalte Clopedie) kregen de oude foto’s van wijlen Herman Aa van het postkantoor met kunstwerk opeens een landelijk bereik. Herman had dat prachtig gevonden vermoed ik.
De aandacht was logisch. Hier zaten alle ingrediënten voor een sappig verhaal in; gezien vanuit de cultureel zo hoogstaande Randstad; saai boerendorp ergens ver weg in Overijssel, geen verstand van of respect voor kunst, stomme gemeente/bewoners/slopers/aannemer/projectontwikkelaar/PTT (doorhalen wie eventueel niet schuldig is) en zie daar; een prachtstory!
In het dorp zelf waren er twee soorten reacties; ‘cultuurbarbarij, Raalte heeft alles wat mooi is altijd al gesloopt’. En de tweede groep; ’ belachelijk veel geld voor een paar palen’. Plus natuurlijk de vaste criticasters die de gemeente altijd van alles de schuld wensen te geven onder verwijzing naar de legendarische Gouden Eikel.
Ik moet bekennen; ik herkende het kunstwerk direct van de foto’s van Herman en heb het duizenden keren gezien. Nooit heb ik me gerealiseerd dat het om kunst ging, laat staan dat het een ‘langgerekte staande mensfiguur’ was, in 1967 gemaakt door kunstenaar Willem Hussem. Bovendien bleek het een waarde van precies 100.000 euro te hebben. Dat bedrag werd keurig en consequent door elke krant en omroep vermeld.
Alleen, dat bedrag is gebaseerd op een bron; medewerker Sander Creman van een Haagse galerie die de nalatenschap van de in 1974 overleden kunstenaar behartigt. Bij de galerie staat een kleinere variant van hetzelfde beeld te koop voor 25.000 euro. Waarschijnlijk stonden de kopers afgelopen 43 jaar niet te dringen, maar dat weet je niet.
Volgens Sander, tuk op een beetje extra handel, moet het veel grotere beeld in Raalte zeker vier keer meer waard geweest zijn, afgerond een ton dus. Dat mooie, ronde bedrag is dus een schatting van iemand die het beeld nooit echt gezien heeft en niet eens van het bestaan af wist. Een ton is nu dus tot in lengte der jaren de enige en pure waarheid.
Ik begin nu beter te begrijpen waarom het er in de regionale oud ijzerhandel zo fel aan toe gaat. Dat is geen broodnijd maar een kunstgevecht.
Meer foto's