In een ander artikel stond dat er sinds 1950 honderdduizend hectare natuurgebied bij is gekomen. Die grond is allemaal af gegaan van de landbouwgrond. Verder is er grond gegaan naar huizen en bedrijventerreinen. Dat betekent dus dat we meer dieren zijn gaan houden op minder grond.
Al het voer voor die dieren komt uit het buitenland. Iedere Nederlandse boer heeft behalve grond hier in ons land ook een flinke lap in Brazilië of Argentinië. Voor iedere hectare hier hebben we er drie ver weg. Het voer komt hier naar toe. Het vlees exporteren we maar de mest blijf hier. Als het aantal dieren groeit en het aantal hectares afneemt groeit het mestoverschot dus dubbelop. Omdat de prijzen voor vlees en melk heel erg schommelen en meestal te laag zijn stoppen veel boeren met hun bedrijf, ongeveer 5 per dag. Dus: het aantal hectares daalt, het aantal dieren stijgt en het aantal boeren daalt. Er komen dus per bedrijf automatisch veel meer dieren. De huidige gang van zaken is dus het recept voor de megastal.
De burgers lopen te hoop tegen deze megastallen vanwege het gevaar voor de volksgezondheid, milieu en dierwelzijn. Maar als dezelfde burger in de supermarkt consument is tellen er opeens ook andere afwegingen zoals de laagste prijs en gemak. Allemaal legitiem natuurlijk maar soms wel met elkaar in strijd. Het grootste gedeelte van datgene wat wij produceren aan voedsel gaat de grens over. Zoveel zelfs dat Nederland de tweede of derde exporteur van landbouwproducten ter wereld is. Terwijl we maar een klein landje zijn. Op zich een prestatie natuurlijk maar of het een systeem is dat we tot in lengte van jaren kunnen volhouden is maar zeer de vraag. Intussen komen er meer dieren, exporteren we steeds meer tegen een steeds lagere prijs en bouwen we fabrieken om het afval, de mest, te verwerken. Niet mijn idee van duurzaam.
Meer foto's