Ze kan het niet over haar hart verkrijgen om het los te laten. Het is natuurlijk niet haar werk om al het verdriet maar vast te houden. Verdriet wil ook niet vastgehouden worden. Verdriet is energie, wil ook stromen, niet vastzitten. Het is het fijnst om verdriet even te voelen en dan te laten gaan. Het gaat dan naar de aarde of de sterren en dan wordt het weer licht of neutrale energie. Ze gelooft me niet, want zij voelt dat verdriet dat niet wil. Het voelt heel zwaar in haar buik, als buikpijn. Dan zucht ze heel diep en zegt; ik heb het losgelaten. En voelt het lichter, fijner? Ja, dat doet het. Ik voel het ook. Ik geef haar een kus en dan gaat ze lekker slapen.
Andere mogelijkheden om het verdriet te laten stromen zijn bijvoorbeeld het verdriet in een wiegje met een dekentje erom leggen. en dan loslaten. Het verdriet wil natuurlijk gezien en erkend worden. Wordt het niet erkend, dan voelt iemand zich ook vaak eenzaam, alleen. Deze gevoelens willen ook gezien worden. Belangrijk is dat emoties en gevoelens er mogen zijn, dat ernaar geluisterd wordt door henzelf en fijn is het als anderen het ook weten.
Een jongeman van 4 jaar had buikpijn door verdriet van de juffrouw die hij lief vond. Hij wilde haar helpen en liet de verdriet energie naar de aarde stromen. Een paar dagen later besefte hij dat hij buikpijn had van emoties van een jongen die hij niet aardig vond. Toen stuurde de vierjarige het verdriet naar de jongen terug. Prachtige voorbeelden van omgaan met emoties, begrenzen van het geven (dus niet jezelf weggeven) tijdens de eerste ik-ontwikkelingen.
Reageer gerust; info@carolienjonkman.nl
Meer foto's